Gepubliceerd op 28 augustus 2021 om 14:04

Toen ik anderhalf jaar geleden overspannen van mijn werk thuis kwam te zitten bezocht ik Marian, mijn therapeute. In die gesprekken kwam ook mijn neiging me te laten leiden door angst aan de orde. Alles wat me lief is wil ik beschermen en dat is in deze tijd soms knap lastig. Ik ben blij dat ik geen kinderen heb, ik zou geen leven hebben. Maar niet al mijn angsten zijn ongegrond. Volgens Marian was hoe anderen over mijn angst denken dat wel.
Inmiddels gaat het goed met me en bang zijn voor wat een ander vindt is een stuk minder. Ik kom nog af en toe bij Marian omdat we allebei willen dat het goed blijft gaan, maar ik spreek haar niet meer zo vaak als vorig jaar. Jammer vind ik dat, niet omdat het goed met me gaat, maar omdat ik de gesprekken met haar altijd als heel prettig ervaar.
Terugkomend op reële angsten. Pandemieën nu en in de toekomst, de toestand in Afghanistan en het daarmee wellicht gepaard gaande oprukken van terrorisme en last but not least, het klimaat, dat zorgt voor natuurrampen waar we als wereld steeds vaker mee te maken zullen krijgen.

Pandemieën
Covid. Ik heb een moeder en schoonmoeder die beiden hematologisch oncologisch patiënt zijn. Tot op heden weet men nog niet zeker of bij deze patiënten het vaccin zijn werk doet. De oncoloog vindt daarom dat mijn moeder mensen die niet gevaccineerd zijn, moet mijden. De kans op besmetting is zeer reëel bij haar en een milde vorm van Covid is dat niet.
Ik vind het jammer dat voor het armere deel van onze wereld niet genoeg vaccins beschikbaar gesteld worden. We zouden niet alleen de mensen in die landen helpen maar ook onszelf en de angst voor nog gevaarlijkere varianten daarmee aanzienlijk verminderen. Maar ook vind ik het jammer dat sommige mensen binnen onze eigen grenzen twijfelen of zij zich, terwijl zij wel de kans hebben, zullen vaccineren. Ik denk niet dat ze beseffen welk gevaar zij vormen voor mensen als mijn moeder en schoonmoeder. Voor de oncoloog, die zijn stinkende best doet om zijn patiënten beter te maken, vind ik het teleurstellend.
Maar wat is mijn angst en frustratie in vergelijking met die van mensen in andere delen van onze wereld waar ze buiten Covid nog zoveel meer angsten hebben?

Afghanistan
Afgelopen week schrok ik van de berichten over jongeren in Harskamp. Ik zie groepen opstandige jonge mensen met kratjes bier autobanden in brand steken, protesterend tegen de opvang van een kleine groep Afghanen. Weten ze waar dit over gaat, volgen ze de berichtgeving over Afghanistan, buiten die op Social Media? Ik vraag het me af en hoop het eigenlijk niet, het zou het nog erger maken.
Feesten en bier is belangrijk en als je hen dat afneemt is Leiden in last. Beseffen zij wat deze mensen afgenomen is? Afghanen die ook nog eens voor ons land, met risico voor eigen leven, werkten. Hebben deze jongeren gedaan wat de in doodsangst verkerende Afghanen voor Nederland hebben gedaan? Als ik de beelden zie en bedenk wat de mensen daar te wachten staat, besef ik, dat is pas angst.

Haïti
Ik wil het niet bagatelliseren, ik moet er niet aan denken dat het me zou overkomen, maar in vergelijking tot de ramp daar verbleekt wat er bij ons in Limburg is gebeurd. Mensen zoeken naar familieleden die ergens in de puinhopen liggen, hopend dat ze nog leven, maar met angst voor het meer waarschijnlijke scenario. Vorige week stond de teller op ruim 2000 doden en dat er meer volgen is onvermijdelijk. Meer dan 12000 gewonden en dat in één van de armste landen op het westelijk halfrond. Een land dat eerder in 2010 al tussen de 50.000 en 200.000 doden telde door de zware aardbeving die het toen trof. En weer besef ik, dat is pas angst.

De wanhoop en angst in de ogen van al die mensen in al die gebieden doet mijn eigen angsten verbleken tot iets onbeduidends. Soms denk ik, ik stop met het volgen van wat er in de wereld gebeurt, maar ik doe het niet. Het zorgt ervoor dat ik mijn eigen angsten en alles wat ons hier overkomt in perspectief blijf zien en dat ik blij mag zijn dat ik hier leef en niet daar. 

Gepubliceerd op 17 augustus 2021 om 13:07

Afgelopen week zat ik samen met mijn vriend het ontbijt te nuttigen voor de televisie. Dat doen we regelmatig, we kijken dan tijdens ons beschuitje hoe de wereld die dag is veranderd of opgeschrikt door één of andere ramp. Tijdens reclames schakelen we meestal even naar een ander net. Reclames slaan we liever over, we vinden ze namelijk meestal nogal irritant.
Maar Tel Sell is een ander verhaal, Tel Sell is humor.

Afgelopen week hadden ze een kubus met een afmeting van 17cm x 17cm.
Dit kleine handzame apparaatje zou met zijn geniale hydro-chill technologie zorgen voor een verfrissende verkoeling. Geen idee wat hydro technologie inhoudt, maar dat maakt ook helemaal niet uit, het gaat erom dat deze kleine kubus een wonderapparaat is. In welke ruimte je het ook neerzet, groot of klein, het bezit de capaciteit de temperatuur met ruim 10 graden te laten dalen. Tot mijn nog grotere verbazing zelfs buiten. Ik vraag me dan ook af waarom ik vorig jaar een offerte voor een airco voor onze slaapkamer heb laten maken. Gelukkig hebben we nog niet besloten over te gaan tot aanschaf want waarom zou ik 1750 euro uitgeven, en dan hebben we het nog niet over de kosten van het verbruik en de jaarlijkse onderhoudskosten, als voor 40 euro onze slaapkamer heerlijk koel is. Moet je voorstellen, een hittegolf, 34 graden en wij slapen met dit ingenieuze apparaat in een slaapkamer van maar 23 graden. Wie wil dat nou niet? Wat een genot!
Airco installateurs en verkopers kunnen hun zaak sluiten.

De volgende dag in onze nieuws pauze waren het wondersokken die ons aangeprezen werden. Werkelijk allerlei pijnklachten zouden worden opgelost door het dragen ervan. Geen arts, neuroloog, fysiotherapeut of medicijn heb je meer nodig. Pijn in voeten, rug, benen, eigenlijk alle pijn verdwijnt als sneeuw voor de zon. Volgende keer bij de fysiotherapeut zal ik hem toch maar even op deze super sokken wijzen, kan ik daarna waarschijnlijk mijn aanvullende ziektekosten verzekering opzeggen en hij zijn praktijk.

Ik was zo enthousiast door al die prachtige producten dat ik ook de website vandaag maar even heb bezocht. Ik kon mijn geluk niet op. Apparaten die me slanker maken, niet dat ik dat nodig heb, maar toch, misschien wat jonger en strakker. Pannen en multifunctionele tosti apparaten waar niets aan blijft plakken. Dus niet meer boenen op vastgekoekte etensresten.
En last but not least, crèmes die je jonger maken. Nu verkopen niet alleen zij zulke geweldige crèmes natuurlijk. Het bekende merk La Prairie heeft in zijn assortiment een crème van ruim 900 euro. Nu ken ik persoonlijk geen vrouwen die dat potje in het badkamerkastje hebben staan, maar desalniettemin is bekend dat vrouwen, en tegenwoordig ook mannen, wat dat betreft graag veel geld uitgeven. Maar nu komt het, bij Tel Sell zorgen ze dat je er binnen 2 minuten 10 jaar jonger uitziet na het gebruik van de in hun assortiment te verkrijgen Genie Dream Cream. Even wachten na het opbrengen en rimpels verdwijnen, net als pijn bij de sokken, als sneeuw voor de zon. En daar hoef je geen 900 euro voor te betalen en ook geen botox of fillers voor te gebruiken. De pot staat in je badkamerkastje voor 29,95.
Alle botox klinieken overbodig. Merken als La Prairie binnenkort failliet.

Wie zijn de volgende slachtoffers…;-)

Als ik de kans had gehad! Ik hoor het mijn moeder zeggen, jaren geleden. Makelaar had ze willen worden. Ik zelf had geen droom over een carrière, ook geen droom over een man en kinderen krijgen. Ik had simpelweg geen droom. Saai, dat is waar. Mijn moeder kon niets kiezen. Een carrière in die tijd was niet weggelegd voor vrouwen, makelaar is ze nooit geworden. Tegen mijn moeder werd door de hoofdonderwijzer van de zesde klas doodleuk gezegd:
‘Jij gaat naar de Mulo.’  Cito toetsen waren er niet in die tijd, het beroep van je vader was bepalend voor het school advies. Mijn opa had een kapsalon en kinderen van middenstanders gingen naar de Mulo. Mijn moeders zus wilde naar de huishoudschool, zij kreeg een reprimande van diezelfde hoofdonderwijzer. Ze moest het zelf maar weten als ze stoepjes wilde schrobben later bij een rijke mevrouw, dat waren letterlijk zijn woorden.
Mijn tante ging toch. Ze heeft nooit stoepjes hoeven schrobben bij een rijke mevrouw. Ze werkte bij mijn opa als kapster tot ze trouwde en moeder werd van vier kinderen. Dat was haar droom.

Mijn moeder deed de Mulo en hielp mijn invalide oma in het huishouden. In de weekenden en als ze uit school kwam hiep ze mijn opa in de kapsalon.
Vier kinderen zoals haar zus was zeker geen droom van haar. Ze trouwde met mijn vader en kreeg mij, daar bleef het bij. Haar carrière bestond uit het helpen opbouwen van de zaak van mijn vader. Toch de middenstand.
Maar weer geen eigen keuze.

Zo ging dat in die tijd. Mijn generatie kon wel kiezen, ook als vrouw. Maar ik koos niet want ik had geen flauw idee wat ik wilde. Pas jaren later, al ruim boven de 50 ontwikkelde zich heel langzaam mijn droom. Niet van een carrière en uiteraard ook niet van een gezin met vier kinderen zoals mijn tante. Ik kwam overspannen thuis te zitten en ging verder met waar ik eerder aan was begonnen, schrijven. Mijn eerste roman is uitgegeven, mijn tweede komt eraan. Voor mijn derde zitten de ideeën in mijn hoofd. Het is geen baan, het is geen carrière, maar het is wel een droom. Mijn droom.

Soms komt een droom laat, op een moment dat je het niet meer verwacht.
Eenmaal boven de vijftig moet je als je de kans hebt,  alleen nog maar doen wat je leuk vindt. En als je een droom hebt, twijfel niet, voer hem uit. Niet iedereen haalt de 80 gezond. Ik las laatst een stukje over een gepensioneerde dame die zei: ‘Ik ben 62 en koos voor vervroegd pensioen omdat ik die kans had. Ik voel me beter dan ooit omdat ik niets meer hoef van mezelf en dat is zo’n heerlijk gevoel. Ik hoef geen CEO meer te worden, ik hoef geen Chinees meer te leren, tenzij ik dat leuk vind, ik hoef niets meer. Ik mag alleen genieten.’
En zo is dat!

Gepubliceerd op 1 augustus 2021 om 14:15

We zitten in de tuin van het verzorgingshuis. Het is zaterdag. 83 is hij de week ervoor geworden, mijn vader. Ik kijk naar hem, met naast hem zijn oudste vriend, en zie hoe mager hij is, hoe leeg soms zijn blik. We krijgen eerst koffie met gebak en daarna een drankje en bittergarnituur. Mijn vader geniet, hoewel hij geen idee heeft waar hij is. Hij was weer emotioneel toen ik hem ophaalde van zijn kamer. Hij is de laatste tijd vaak emotioneel, maar niet omdat hij verdrietig is zegt hij steeds. Het hoort bij het ziektebeeld. Het niet kunnen controleren van je emoties, of dat nu boosheid, blijdschap of verdriet is. Hij zit aan een biertje als ik een huisgenoot van hem het terras op zie komen lopen. Het verbaast me dat deze man het terras überhaupt kan vinden. Mijn vader heeft namelijk geen idee hoe daar te komen. Iedere keer weer moet ik hem de weg wijzen. Ik zeg de man vriendelijk gedag en mijn vader kijkt me aan met een blik van, wie is dat? Hij herkent de man niet, ondanks dat hij iedere avond naast hem zit te eten. Als de man achter hem langs schuifelt vraagt mijn vader ineens. ‘Wil je ook een biertje’?’ Zou hij hem toch herkennen?
De man kijkt verbaast van links naar rechts, ziet dan m’n vader, twijfelt een moment maar zet dan toch z’n rollator aan de kant en gaat naast hem zitten.
‘Woon je hier al lang?’
‘Een jaar.’
‘Oh ik ook.’
Even is het stil, dan gaat mijn vader verder.
‘Waar woon jij?’
‘In Haarlem.’
‘Oh nou dat is ook toevallig, ik ook.’
Ze lachen er samen om, geen idee dat ze nog geen twee seconden ervoor min of meer dezelfde vraag stelden. En geen idee dat ze iedere avond naast elkaar aan tafel zitten.
‘Mooie tent dit he.’ gaat mijn vader weer verder.
‘Nou zeker.’
‘En zo lekker dichtbij, kwartiertje rijden.’
Ik lach in mezelf, het gesprek dat op een klucht lijkt, volgend. Ik lach, maar wil zo graag begrijpen wat er in zijn hoofd speelt, ik wil het maar ik kan het niet.

Zijn gedrag is, zoals bij de meeste Alzheimer patiënten in dit stadium, zo onvoorspelbaar. Soms blij en dan weer zo ongelooflijke boos.
De afgelopen weken was hij tevreden, soms emotioneel dat wel, maar niet op een verdrietige manier. Hij vond alles fijn. De spelletjes, de mensen die hem helpen, de drankjes die we samen in de tuin nuttigen, de tuin die hem een vakantiegevoel geeft. Het ging best goed.
Maar de laatste week is het tij gekeerd, zit hij weer gevangen in zijn boze ik.
Het niet begrijpen waar mijn moeder is. Dwalen over de gangen s avonds, net als hij thuis bij mijn moeder al deed. Onrust.
Ook lichamelijk gaat het slechter. Het lopen gaat moeizamer, hij is vaak moe of voelt zich niet lekker. Wil soms niet eten.

Ik kijk naar hem en vraag me af, wat doe je als je de diagnose Alzheimer krijgt en weet wat ik nu weet? Accepteren dat dit angstige leven, het benauwde gevangen zitten in je eigen lichaam, je toekomst is? Of op tijd beslissen dat je die toekomst niet wil?
Het is een keuze die ik hopelijk nooit hoef te maken.

Gepubliceerd op 25 juli 2021 om 14:32

Ik lees, zoals zovelen, iedere dag nieuws op verschillende sites, apps en op tv. Daar word je eigenlijk helemaal niet vrolijk van. Nog niet zo lang geleden nam ik me voor te stoppen met het lezen ervan en weer terug te keren naar mijn ritme van de jaren 80. Alleen het 8 uur journaal kijken. Scheelt hartkloppingen en ergernis. Maar tot nu toe is het me niet gelukt dat vol te houden, blijkbaar schep ik er toch genoegen in me boos te maken. Best vreemd eigenlijk. Vanmorgen werd mijn irritatie veroorzaakt door een stukje dat ik las over de Biblebelt. Ik wil iedereen in zijn waarde laten en ieder mens mag geloven wat hij wil. Vrijheid van meningsuiting is de grondlegger van onze democratie.
Juist daarom mijn ergernis toen ik het artikel las.

Tot mijn verbazing wordt er in de Biblebelt stiekem gevaccineerd. Ik zeg tot mijn verbazing maar eigenlijk verbaast het me helemaal niet. Het stiekeme lijkt wat hypocriet, maar misschien logisch als je deel uitmaakt van een gemeenschap waar het oordeel hard is. Bestaan de waarden van de democratie soms niet binnen de Biblebelt? Je zou het haast denken, want als dat wel het geval was, zouden dorpsgenoten of familieleden van streng gelovigen zich niet stiekem bij de huisarts of in een plaats waar niemand ze kent te hoeven laten vaccineren. Vervolgens lees ik dat wanneer de huisarts met de dorpsgenoten in gesprek gaat over vaccinatie, er een verschil in reactie is als hij de vraag anders stelt. Op de vraag wilt u gevaccineerd worden, wordt stellig nee gezegd. Maar vraagt de dokter wat vindt u ervan om iets te krijgen dat voorkomt dat u corona krijgt, reageren ze meestal wel positief.
Ik vraag me serieus af hoe deze mensen denken. 
Waarom en voor wie doe je alsof, is de Biblebelt misschien een dictatuur binnen onze democratie? Ik vraag me af wat er nog meer stiekem gebeurt binnen deze geloofsgemeenschap.

We leven in een pluriforme samenleving waarin iedereen vrij zou moeten zijn in de beslissingen die hij of zij neemt voor zichzelf, zonder dat welk geloof of welke levensovertuiging dan ook hen daarin belemmert. Maar te vaak valt me op worden mensen geremd in eerlijk zijn naar henzelf en hun omgeving omwille van de mening en overtuiging van anderen.
De ontzuiling in de jaren 60 zorgde ervoor dat we minder in hokjes werden gestopt. Individuele ontplooiing werd belangrijker. Het lijkt of we langzaamaan weer gaan verzuilen. Ook Social Media zorgt immers weer meer en meer voor groepsvorming. Dat lijkt mooi, maar schuilt er ook niet een gevaar in?