Als ik de kans had gehad! Ik hoor het mijn moeder zeggen, jaren geleden. Makelaar had ze willen worden. Ik zelf had geen droom over een carrière, ook geen droom over een man en kinderen krijgen. Ik had simpelweg geen droom. Saai, dat is waar. Mijn moeder kon niets kiezen. Een carrière in die tijd was niet weggelegd voor vrouwen, makelaar is ze nooit geworden. Tegen mijn moeder werd door de hoofdonderwijzer van de zesde klas doodleuk gezegd:
‘Jij gaat naar de Mulo.’ Cito toetsen waren er niet in die tijd, het beroep van je vader was bepalend voor het school advies. Mijn opa had een kapsalon en kinderen van middenstanders gingen naar de Mulo. Mijn moeders zus wilde naar de huishoudschool, zij kreeg een reprimande van diezelfde hoofdonderwijzer. Ze moest het zelf maar weten als ze stoepjes wilde schrobben later bij een rijke mevrouw, dat waren letterlijk zijn woorden.
Mijn tante ging toch. Ze heeft nooit stoepjes hoeven schrobben bij een rijke mevrouw. Ze werkte bij mijn opa als kapster tot ze trouwde en moeder werd van vier kinderen. Dat was haar droom.
Mijn moeder deed de Mulo en hielp mijn invalide oma in het huishouden. In de weekenden en als ze uit school kwam hiep ze mijn opa in de kapsalon.
Vier kinderen zoals haar zus was zeker geen droom van haar. Ze trouwde met mijn vader en kreeg mij, daar bleef het bij. Haar carrière bestond uit het helpen opbouwen van de zaak van mijn vader. Toch de middenstand.
Maar weer geen eigen keuze.
Zo ging dat in die tijd. Mijn generatie kon wel kiezen, ook als vrouw. Maar ik koos niet want ik had geen flauw idee wat ik wilde. Pas jaren later, al ruim boven de 50 ontwikkelde zich heel langzaam mijn droom. Niet van een carrière en uiteraard ook niet van een gezin met vier kinderen zoals mijn tante. Ik kwam overspannen thuis te zitten en ging verder met waar ik eerder aan was begonnen, schrijven. Mijn eerste roman is uitgegeven, mijn tweede komt eraan. Voor mijn derde zitten de ideeën in mijn hoofd. Het is geen baan, het is geen carrière, maar het is wel een droom. Mijn droom.
Soms komt een droom laat, op een moment dat je het niet meer verwacht.
Eenmaal boven de vijftig moet je als je de kans hebt, alleen nog maar doen wat je leuk vindt. En als je een droom hebt, twijfel niet, voer hem uit. Niet iedereen haalt de 80 gezond. Ik las laatst een stukje over een gepensioneerde dame die zei: ‘Ik ben 62 en koos voor vervroegd pensioen omdat ik die kans had. Ik voel me beter dan ooit omdat ik niets meer hoef van mezelf en dat is zo’n heerlijk gevoel. Ik hoef geen CEO meer te worden, ik hoef geen Chinees meer te leren, tenzij ik dat leuk vind, ik hoef niets meer. Ik mag alleen genieten.’
En zo is dat!
