Gepubliceerd op 18 september 2021 om 14:55

‘Ik ben van de week met het jongetje een eindje wezen rijden met de auto.’
Het jongetje is zijn buurvrouw. Het heeft me een tijdje gekost voor ik daarachter was. ‘Wat leuk pap, waar ben je naartoe geweest?’ 
‘Ik ben naar IJmuiden gereden met haar.’ 
Ik lach in mezelf. Soms weet hij heel goed dat de auto een moeizame onderneming voor hem is, en soms, zoals die ochtend, is hij er van overtuigd dat hij zelf auto rijdt. Deze week stond een bezoekje Spaarne Gasthuis op de agenda. Mijn vader is absoluut geen pieper en zegt standaard iedere keer: ‘ik voelde niks en ze waren heel lief.’ De behandeling was dan ook voor hem niet zo’n probleem, het uit de auto komen echter was dat wel. Het was een hel.
Mijn moeder en ik proberen zoveel mogelijk overal de humor van in te zien en ook dit keer vonden we dat weer de beste oplossing. We kregen hem na zweten en zwoegen uit de auto en in de rolstoel. Het pasje voor de regio rijder is inmiddels in de maak. Ondanks dat hij zelf naar IJmuiden rijdt is hij het daar gelukkig mee eens.

Ik heb al eventjes niet over m’n vaders leven in het verzorgingshuis geschreven. Iedere dag lijkt ook zo’n beetje hetzelfde. Lijkt, want helemaal waar is dat niet. Mijn vader heeft een druk sociaal leven binnen de muren van de Molenburg. Vorige week was er een quiz over het verleden, dan weer zijn er poffertjes in de tuin als lunch en weer een andere keer een diner in het restaurant beneden. In de lift zag ik een affiche. Volgende week staat er een zanger op het programma. Het lijkt op een feestje in de voetbalkantine. Biertje inclusief! 
Ik lees regelmatig dat m’n vader van zulke avonden geniet. Dat hij na het eten uit zichzelf soms voorstelt een spelletje te doen. Als ik hem vraag of hij nog wat leuks gedaan heeft, zegt hij steevast: ‘Nee hoor, aan die onzin doe ik niet mee.’ Vervolgens vertelt hij dan, nog geen tien minuten later, dat ze een hele leuke quiz hebben gedaan en dat hij een geweldige avond heeft gehad. Ik laat het zo. Weerleg zijn woorden niet, leg niets uit. Uitleggen zorgt voor onrust in een hoofd waar rust sowieso al een tijdje ver te zoeken is. 
Het wandelen wordt moeizamer. Op en neer naar de fysiotherapeut lijkt voor hem een etappe van de avondvierdaagse. Verleden en heden worden door elkaar gehaald. Het lijkt of de staafmixer door zijn geheugen is gegaan.
Eén grote brij.
Toch weet hij nog steeds wie ik ben, wie m’n moeder is, weet hij de naam van m’n vriend en vraagt hij naar de kat. Maar op andere momenten is hij op zoek naar z’n moeder. Of zegt hij bloedserieus dat hij van plan is nog een keer naar Amerika te gaan om onze vriend Bob daar te bezoeken.
Het wisselt sterk, net als z’n emoties. Ik praat met alles mee en aai hem over z’n bol. De achteruitgang neemt toe, zijn gewicht neemt af. Eten wordt moeilijker. Ik heb met de dokter afgesproken dat we kiezen voor ‘comfort’ zoals ze dat noemen. Geen dwang, geen kunstgrepen. Als hij slagroom wil, dan krijgt hij slagroom, wil hij chips, ook prima. Hij mag alles eten, gezond of ongezond. 

De wereld van Alzheimer is een wereld die je maar beter nooit kan leren kennen, alleen is ze helaas maar al te bekend bij velen. Zoveel ouders, zoveel partners die aan een vorm van dementie lijden. Voor al die mensen en voor mijn vader is het proces onomkeerbaar. Wie weet komt er ooit een medicijn en kan mijn generatie het stoppen voor het begint.  Wat zou dat mooi zijn…

Gepubliceerd op 11 september 2021 om 12:48

Ik stel mijzelf al een tijdje een vraag waar ik het antwoord niet op weet: waarom is nog steeds de meerderheid van de Nederlanders voor de monarchie? Mensen die dolblij met oranje mutsjes en vlaggetjes langs de kant van de weg staan om een glimp van het ‘mooie stel’ op te vangen. Ik snap er echt niets van.
Dat voor het paar andere regels gelden bij de aanvraag van subsidies dan voor ons simpele zielen bijvoorbeeld, lijkt hen niet te deren. Net als vorig jaar rond deze tijd, stond de sluiting van Kroondomein Het Loo weer ter discussie. Onze Willem gaat de komende weken weer op jacht met zijn vrienden. De vraag of jagen überhaupt nog van deze tijd is laat ik voor het gemak even buiten beschouwing. Ik richt me hier enkel op wat dit persoonlijke feestje van onze koning met zijn vrienden ons Nederlanders kost. 

In 1959 schonk onze toenmalige koningin Wilhelmina het Loo aan de staat, wat het tot eigendom van ons allen maakte. Wel hield de kroondrager het volledig vruchtgebruik. Of dit nu zo gul is als dat het lijkt valt te betwijfelen. Maar Wilhelmina haar acties wil ik nu niet ter discussie stellen. Dus terug naar de koning en het landgoed. Om het onderhoud ervan te bekostigen krijgt onze vorst subsidie. Ik begrijp dat wel, zelf zo’n bedrag ophoesten is natuurlijk wat veel, dat geld kan je beter in een vakantiehuisje steken. De afgelopen vijf jaar is voor het onderhoud aan het park namelijk een bedrag van 4,7 miljoen beschikbaar gesteld, zo ongeveer het bedrag waar het paar de villa in Griekenland voor heeft aangeschaft. In de voorwaarden van de openstelling subsidie voor parken staat echter dat voor het verkrijgen van die subsidie het terrein maximaal één week per jaar gesloten mag zijn voor publiek. Waarom geldt, zoals ik me met meer dingen afvraag, voor onze Willem een uitzondering en mag hij de boel wel afsluiten ter genoegdoening van hemzelf? Reden: de bescherming van de persoonlijke levenssfeer van de koning. Maar hoe ziet die bescherming er die andere negen maanden dan uit? Ik blijf het vreemd vinden.
Maar goed nieuws. Inmiddels is besloten dat vanaf 2022 de koning geen subsidie meer ontvangt wanneer de voorwaarden voor het verkrijgen van die subsidie niet worden gehanteerd. Dat wordt dus of zelf zijn hobby betalen of een jacht feestje van een week. De keus is aan hem. 
Het lijkt mij overigens niet meer dan normaal dat de 4,7 miljoen van de afgelopen vijf jaar terugbetaald worden. Ze waren tenslotte ten onrechte uitgekeerd. Moeten wij dat ook niet als we teveel uit de staats- of gemeentekas hebben ontvangen? Het zou chic zijn als de koning dit bedrag in onze schatkist  zou storten. Hij kan het zich veroorloven.

Voor de goede orde heb ik toch even de kosten van ons koningshuis opgezocht. Een slordige 59 miljoen die in werkelijkheid nog veel hoger ligt vanwege fiscale voordelen die hierin niet worden meegeteld. Wat mij betreft wordt het persoonlijk salaris, de zogenaamde A-component, gebaseerd op de Balkenende norm, dat lijkt me zeer redelijk. Het huidige privé inkomen bedraagt ruim negen ton voor Willem en onze Max mag ruim drieënhalve ton naar eigen keuze spenderen. Ik begrijpt dat ze af en toe een jurkje bij H&M koopt.
De bijna zes miljoen, waar de B-component uit bestaat, zou ook een stuk lager kunnen. Want waarom moet het onderhoud van het koninklijk jacht door ons worden opgehoest? Het onderhoud van de caravan van een goede vriend van mij wordt ook niet door zijn werkgever betaald. Die betaalt alleen de kosten die hij maakt in verband met het uitoefenen van zijn functie. Maar het is natuurlijk voor Alex en Max hoog noodzakelijk om tot rust te komen op hun jacht om het zware bestaan van Koning en Koningin vol te houden. Dat begrijp ik volkomen. Deze noodzaak maakt het betalen door ons allen van het onderhoud uiteraard verdedigbaar. Misschien moet die vriend er ook nog eens op aansturen dat zijn caravan er voor zorgt dat hij tot rust komt en dat zonder die caravan hij zijn functie onmogelijk op de manier kan uitoefenen zoals hij nu doet.
Wie weet levert het een servicebeurtje op!

Iedereen mag zijn mening en een hobby hebben, dus ook degene wiens hobby de Oranjes zijn. Toch hoop ik dat al die oranje fanaten eens stilstaan bij wat deze hobby ons allen kost, voor ze de volgende keer weer met vlaggetjes langs de kant van de weg gaan staan zwaaien naar dat ‘mooie paar’.

Gepubliceerd op 5 september 2021 om 22:36

Vanmiddag haalde ik mijn moeder op. Ze had afgesproken met een vriendin en ik had beloofd haar te brengen. Onderweg werd ik gepasseerd door een motor die minstens anderhalf keer de toegestane snelheid reed en dat leek, op dat stukje weg, niet echt verstandig. Mijn bloeddruk steeg.
Op de terugweg werd ik rechts ingehaald, ik reed links omdat ik verderop linksaf moest. Ik werd nog net niet gesneden toen de bestuurder weer naar links vloog om via de middenstreep de volgende bocht te nemen.
Mijn bloeddruk bereikte het niveau van de heenweg. Waarschijnlijk zat deze man, het was een man, ik generaliseer hier niet, met zijn hoofd in Zandvoort. Sinds ‘onze’ Max Nederland weer op de Formule 1 kaart heeft gezet valt het mij namelijk op dat we een behoorlijk aantal Formule 1 fans rijker geworden zijn. Een gegeven dat mij evenzeer verbaasd als het rijgedrag van deze  persoon. Mijn vriend keek al races toen Max nog in zijn luier lag, maar het lijkt of, zodra een landgenoot succes heeft in wat voor sport dan ook, veel Nederlanders in ene fan zijn en erger nog denken expert te zijn op het gebied. 
Ik vind het reuze amusant.

Terugkomend op mijn snelle weggebruiker. Die vond ik wat minder amusant. De race in Zandvoort moest nog beginnen maar mijn mede weggebruiker had zijn eigen Grand Prix. Gelukkig was het stoplicht, dat de bestuurder vlak voor de bocht passeerde, groen. Ik durf bijna met zekerheid te stellen dat deze bestuurder zich weinig zou hebben aangetrokken van een rood licht. Ik vraag me af wat deze mensen bezielt. Wat willen zij bewijzen met dit idiote rijgedrag en aan wie?  Het zal het testosteron zijn. Testosteron dat stijgt als ze achter het stuur kruipen, net als dat mijn bloeddruk doet als ik ze tegenkom.

Toen ik mijn moeder eind van de middag weer ophaalde genoot ik van haar enthousiaste verhalen over de gezellige middag in de tuin bij haar vriendin in een Haarlems hofje. Over de goede en mooie gesprekken die ze hadden. Morgenochtend doe ik hetzelfde, koffie drinken in de tuin van een vriendin. Samen met nog twee anderen kletsen we elkaar weer bij.
Hartstikke goed voor mijn bloeddruk. 

Toen ik thuis kwam, hoorde ik dat ‘onze’ Max de race gewonnen had…

Gepubliceerd op 28 augustus 2021 om 14:04

Toen ik anderhalf jaar geleden overspannen van mijn werk thuis kwam te zitten bezocht ik Marian, mijn therapeute. In die gesprekken kwam ook mijn neiging me te laten leiden door angst aan de orde. Alles wat me lief is wil ik beschermen en dat is in deze tijd soms knap lastig. Ik ben blij dat ik geen kinderen heb, ik zou geen leven hebben. Maar niet al mijn angsten zijn ongegrond. Volgens Marian was hoe anderen over mijn angst denken dat wel.
Inmiddels gaat het goed met me en bang zijn voor wat een ander vindt is een stuk minder. Ik kom nog af en toe bij Marian omdat we allebei willen dat het goed blijft gaan, maar ik spreek haar niet meer zo vaak als vorig jaar. Jammer vind ik dat, niet omdat het goed met me gaat, maar omdat ik de gesprekken met haar altijd als heel prettig ervaar.
Terugkomend op reële angsten. Pandemieën nu en in de toekomst, de toestand in Afghanistan en het daarmee wellicht gepaard gaande oprukken van terrorisme en last but not least, het klimaat, dat zorgt voor natuurrampen waar we als wereld steeds vaker mee te maken zullen krijgen.

Pandemieën
Covid. Ik heb een moeder en schoonmoeder die beiden hematologisch oncologisch patiënt zijn. Tot op heden weet men nog niet zeker of bij deze patiënten het vaccin zijn werk doet. De oncoloog vindt daarom dat mijn moeder mensen die niet gevaccineerd zijn, moet mijden. De kans op besmetting is zeer reëel bij haar en een milde vorm van Covid is dat niet.
Ik vind het jammer dat voor het armere deel van onze wereld niet genoeg vaccins beschikbaar gesteld worden. We zouden niet alleen de mensen in die landen helpen maar ook onszelf en de angst voor nog gevaarlijkere varianten daarmee aanzienlijk verminderen. Maar ook vind ik het jammer dat sommige mensen binnen onze eigen grenzen twijfelen of zij zich, terwijl zij wel de kans hebben, zullen vaccineren. Ik denk niet dat ze beseffen welk gevaar zij vormen voor mensen als mijn moeder en schoonmoeder. Voor de oncoloog, die zijn stinkende best doet om zijn patiënten beter te maken, vind ik het teleurstellend.
Maar wat is mijn angst en frustratie in vergelijking met die van mensen in andere delen van onze wereld waar ze buiten Covid nog zoveel meer angsten hebben?

Afghanistan
Afgelopen week schrok ik van de berichten over jongeren in Harskamp. Ik zie groepen opstandige jonge mensen met kratjes bier autobanden in brand steken, protesterend tegen de opvang van een kleine groep Afghanen. Weten ze waar dit over gaat, volgen ze de berichtgeving over Afghanistan, buiten die op Social Media? Ik vraag het me af en hoop het eigenlijk niet, het zou het nog erger maken.
Feesten en bier is belangrijk en als je hen dat afneemt is Leiden in last. Beseffen zij wat deze mensen afgenomen is? Afghanen die ook nog eens voor ons land, met risico voor eigen leven, werkten. Hebben deze jongeren gedaan wat de in doodsangst verkerende Afghanen voor Nederland hebben gedaan? Als ik de beelden zie en bedenk wat de mensen daar te wachten staat, besef ik, dat is pas angst.

Haïti
Ik wil het niet bagatelliseren, ik moet er niet aan denken dat het me zou overkomen, maar in vergelijking tot de ramp daar verbleekt wat er bij ons in Limburg is gebeurd. Mensen zoeken naar familieleden die ergens in de puinhopen liggen, hopend dat ze nog leven, maar met angst voor het meer waarschijnlijke scenario. Vorige week stond de teller op ruim 2000 doden en dat er meer volgen is onvermijdelijk. Meer dan 12000 gewonden en dat in één van de armste landen op het westelijk halfrond. Een land dat eerder in 2010 al tussen de 50.000 en 200.000 doden telde door de zware aardbeving die het toen trof. En weer besef ik, dat is pas angst.

De wanhoop en angst in de ogen van al die mensen in al die gebieden doet mijn eigen angsten verbleken tot iets onbeduidends. Soms denk ik, ik stop met het volgen van wat er in de wereld gebeurt, maar ik doe het niet. Het zorgt ervoor dat ik mijn eigen angsten en alles wat ons hier overkomt in perspectief blijf zien en dat ik blij mag zijn dat ik hier leef en niet daar. 

Gepubliceerd op 17 augustus 2021 om 13:07

Afgelopen week zat ik samen met mijn vriend het ontbijt te nuttigen voor de televisie. Dat doen we regelmatig, we kijken dan tijdens ons beschuitje hoe de wereld die dag is veranderd of opgeschrikt door één of andere ramp. Tijdens reclames schakelen we meestal even naar een ander net. Reclames slaan we liever over, we vinden ze namelijk meestal nogal irritant.
Maar Tel Sell is een ander verhaal, Tel Sell is humor.

Afgelopen week hadden ze een kubus met een afmeting van 17cm x 17cm.
Dit kleine handzame apparaatje zou met zijn geniale hydro-chill technologie zorgen voor een verfrissende verkoeling. Geen idee wat hydro technologie inhoudt, maar dat maakt ook helemaal niet uit, het gaat erom dat deze kleine kubus een wonderapparaat is. In welke ruimte je het ook neerzet, groot of klein, het bezit de capaciteit de temperatuur met ruim 10 graden te laten dalen. Tot mijn nog grotere verbazing zelfs buiten. Ik vraag me dan ook af waarom ik vorig jaar een offerte voor een airco voor onze slaapkamer heb laten maken. Gelukkig hebben we nog niet besloten over te gaan tot aanschaf want waarom zou ik 1750 euro uitgeven, en dan hebben we het nog niet over de kosten van het verbruik en de jaarlijkse onderhoudskosten, als voor 40 euro onze slaapkamer heerlijk koel is. Moet je voorstellen, een hittegolf, 34 graden en wij slapen met dit ingenieuze apparaat in een slaapkamer van maar 23 graden. Wie wil dat nou niet? Wat een genot!
Airco installateurs en verkopers kunnen hun zaak sluiten.

De volgende dag in onze nieuws pauze waren het wondersokken die ons aangeprezen werden. Werkelijk allerlei pijnklachten zouden worden opgelost door het dragen ervan. Geen arts, neuroloog, fysiotherapeut of medicijn heb je meer nodig. Pijn in voeten, rug, benen, eigenlijk alle pijn verdwijnt als sneeuw voor de zon. Volgende keer bij de fysiotherapeut zal ik hem toch maar even op deze super sokken wijzen, kan ik daarna waarschijnlijk mijn aanvullende ziektekosten verzekering opzeggen en hij zijn praktijk.

Ik was zo enthousiast door al die prachtige producten dat ik ook de website vandaag maar even heb bezocht. Ik kon mijn geluk niet op. Apparaten die me slanker maken, niet dat ik dat nodig heb, maar toch, misschien wat jonger en strakker. Pannen en multifunctionele tosti apparaten waar niets aan blijft plakken. Dus niet meer boenen op vastgekoekte etensresten.
En last but not least, crèmes die je jonger maken. Nu verkopen niet alleen zij zulke geweldige crèmes natuurlijk. Het bekende merk La Prairie heeft in zijn assortiment een crème van ruim 900 euro. Nu ken ik persoonlijk geen vrouwen die dat potje in het badkamerkastje hebben staan, maar desalniettemin is bekend dat vrouwen, en tegenwoordig ook mannen, wat dat betreft graag veel geld uitgeven. Maar nu komt het, bij Tel Sell zorgen ze dat je er binnen 2 minuten 10 jaar jonger uitziet na het gebruik van de in hun assortiment te verkrijgen Genie Dream Cream. Even wachten na het opbrengen en rimpels verdwijnen, net als pijn bij de sokken, als sneeuw voor de zon. En daar hoef je geen 900 euro voor te betalen en ook geen botox of fillers voor te gebruiken. De pot staat in je badkamerkastje voor 29,95.
Alle botox klinieken overbodig. Merken als La Prairie binnenkort failliet.

Wie zijn de volgende slachtoffers…;-)