Gepubliceerd op 19 december 2020 om 10:09

Het schrijven heeft me de afgelopen tijd geholpen, het verzet mijn gedachten en piekeren was de afgelopen maanden een favoriete bezigheid van me. Net als angstig denken dat ik de genen van mijn vader heb, omdat het leek of ik dement aan het worden was. Vergeten, werkelijk alles. Maar heel langzaam wordt het minder. Net als de lichamelijke ongemakken. Iedereen die een burn-out heeft gehad of overspannen is geweest zal klachten als hartkloppingen, maagklachten, onrust en moeheid herkennen. Ik zou er nog wel meer kunnen noemen. Het vervelende is dat die klachten weer zorgen voor angst, die angst weer voor stress en zo blijf je dus in een cirkeltje ronddraaien.

Doorgaan met iets waar je geen energie meer van krijgt zonder dat te willen erkennen, zorgt voor spanning. Als je dat maar lang genoeg doet, raak je overspannen. Het is net een huwelijk dat langzaam afbrokkelt. Je ziet het niet of wilt het niet zien, of je denkt dat het nog wel goed zit en tegen de tijd dat je je realiseert dat dat al jaren niet meer het geval is, is het te laat. Zo is het ook met een baan die je al een tijdje niet meer gelukkig maakt. Als je het eerder zou opmerken, raak je waarschijnlijk niet overspannen. Maar oké als het zo simpel was zou niemand meer overspannen raken. Blijkbaar ligt het toch iets gecompliceerder.

Nu is deze tijd ook geen tijd die zorgt dat je rustig wordt. Dit is juist een tijd waarin veel mensen overspannen raken. Corona, het houdt ons allemaal bezig, op wat voor manier dan ook. Sommige mensen omdat ze angstig zijn ziek te worden, zelf of anders een kwetsbare dierbare. Mensen die zich eenzaam voelen. Mensen die een dierbare verloren hebben direct of indirect door corona. Mensen die hun baan of hun bedrijf verliezen. Mensen in de zorg en in de supermarkten, die op hun tenen lopen. Het is allemaal vreselijk. Wat ik alleen niet zo goed begrijp is dat gezeur over niet op vakantie kunnen gaan, feestjes missen. Zijn we zo verwend allemaal dat we niet een jaartje zonder kunnen? Ik vind dat toch wel verontrustend. En dan al die rijen voor winkels terwijl het toch echt 2020 is en vrijwel alles online te verkrijgen is. Ik begrijp er niets van. Ieder jaar hoor ik mensen mopperen en klagen, ik lees het in bladen, de familie verplichtingen met de feestdagen, ze zijn ons soms behoorlijk tot last. En nu we er zo makkelijk onderuit kunnen is het toch zo jammer. Apart.

In ieder geval hebben we geen stress over grote hoeveelheden boodschappen en ingewikkeld in elkaar te draaien kerstdiners;-)

Maar terugkomend op een baan waar je geen energie meer uit haalt. Dat toegeven aan jezelf en aan je werkgever is best eng. Zeker voor iemand die overal controle over wil hebben, die houdt van zekerheid en vasthoudt aan al het vertrouwde dat zij in haar leven heeft. Maar juist in deze tijd besef je dat je gezondheid voor gaat en als iets niet meer past lukt het niet altijd het passend te maken.

Ik begon over de rust die schrijven me de laatste maanden heeft gegeven. Schrijven is voor mij een soort medicijn geweest. Eentje waar ik verslaafd aan ben geraakt. Maar van schrijven kan je niet leven, tenzij je echt bekend bent, maar dat ben ik niet. En ja, ik hoor het sommige mensen zeggen, dat kan je worden, het begin is er, je eerste roman is bij alle boekhandels te koop. Wie kan dat zeggen? Maar ondanks dat is het niet realistisch, dus mijn zoektocht naar iets anders houdt me bezig. Misschien moet ik me niet zo druk maken en denken, ach ik vind vast wel wat, en zo niet, dan ga ik vervroegd met pensioen, misschien zo gek nog niet;-) 
Over dat onderwerp is genoeg geschreven, volgende week een boekentip…

Gepubliceerd op 10 december 2020 om 17:18

Twee jaar geleden ben ik aan mijn eerste roman begonnen. Schrijven geeft me een onbeschrijfelijk goed gevoel. Jaren schreef ik op reis over mijn belevenissen. Het schrijven van een roman leek me onbereikbaar, iets dat me nooit zou lukken. Tot die ene dag, nadat ik een documentaire zag over Venetië. De sfeer in de documentaire zorgde dat ik de volgende dag de eerste regels van mijn roman schreef. Het creëren van personages, het bedenken van een verhaal, ik vind het een heerlijke bezigheid. Een writer’s block leek me heel vervelend. Schrijvers die bijna depressief en agressief worden omdat ze niets op papier krijgen. Dat leek me minder prettig, het schrijven moet voor mij juist ontspanning zijn. Inmiddels is mijn ervaring dat je er als hobbyist minder door geplaagd wordt. Als ik geen inspiratie heb, schrijf ik gewoon niet, op die manier heb ik er ook geen last van;-) Maar goed, ik heb dan wel een uitgever maar geen contract dat mij verplicht binnen een jaar een nieuw manuscript af te hebben. Heb je dat wel, dan kan ik me voorstellen dat die druk voor stress zorgt en dat is niet goed voor je inspiratie.

Inmiddels ben ik begonnen aan mijn 2e roman. Dit keer wordt het een iets spannender boek en neem ik de feedback die ik krijg over mijn eerste roman mee. Ik hoor meestal dat het een mooi verhaal is dat lekker leest. Dat was gelukkig precies wat ik voor ogen had. Maar dat het verhaal wel wat langer had gemogen. Passages en gebeurtenissen mogen uitgebreider zodat je als lezer nog meer meegezogen wordt. ‘Schaduwfamilie’ leent zich, zoals een collega schrijfster tegen me zei, voor 100 pagina’s extra ontspanning en leesplezier.
Leren is leuk dus ik ben blij met zulke feedback. 

Het boek ‘Hoe schrijf je een bestseller’ van Maria Genova hielp me in het begin op weg. In haar boek zit een voucher voor een gratis workshop. Ik dacht, waarom niet. Het was nog pre-corona dus toen kon zo’n workshop nog. Daarna bleef ik met haar in contact en besloot mijn hele manuscript door haar te laten redigeren. Daar heb ik ontzettend veel van geleerd.
Maria hamerde op: show don’t tell. Wat grofweg inhoudt dat je niet simpelweg moet vertellen, maar de lezer het verhaal moet laten beleven. In een film is dat simpeler, dan zie je wat iemand meemaakt, voor een schrijver dus wat lastiger. Show don’t tell is een groot struikelblok voor veel beginnende schrijvers. Er werd dus geschrapt in mijn manuscript. Een troost, ik ben niet de enige, Maria staat bekend om haar strenge pen die schrapt en om haar opmerkingen in de kantlijn die je niet sparen. Maar wie wil leren moet dat voor lief nemen. ‘Schaduwfamilie’ is dus een stuk dunner geworden;-)
Nu, tijdens het schrijven van mijn 2e roman, denk ik nog vaak aan haar adviezen en ben daar nog steeds heel blij mee!
Ik heb geleerd, mijn 2e boek gaat dus dikker worden;-)

Uiteraard hoor ik graag jullie mening over Schaduwfamilie!
Je kan je reactie hieronder aan mij sturen.
En natuurlijk waardeer ik recensies op Bol.com of Hebban.nl….

Gepubliceerd op 3 december 2020 om 15:00

Ik heb al enige tijd deze website. Nadat mijn eerste roman steeds meer vorm kreeg moest ik natuurlijk wel zorgen dat mensen mijn boek online zouden kunnen vinden. Dus naast posten op Facebook en later op LinkedIn begon ik een website. Best lastig leek me dat. Vragen aan mijn vriend hoe ik dit moest aanvaren was natuurlijk het eerste dat ik deed, maar die zei doodleuk, gewoon proberen, dat kan jij best. En geheel zonder zijn hulp is het me gelukt. En mijn naam was ook nog gewoon beschikbaar. Ik dacht nog wel dat ik zo’n doorsnee naam had. Betalen doe ik er nog niet voor. Dat was me te gortig, een beginnend schrijver heeft alleen nog maar kosten. Eerst maar eens een euro verdienen. En trouwens ik ben eigenlijk best tevreden met deze website.
Dus foto’s er op, info over mijzelf, nieuwsberichten geplaatst en toen zag ik bij de pagina’s, ‘Blog’ staan en dacht, zal ik?

Ik vind schrijven leuk, dus waarom niet? Misschien zit er wel helemaal niemand op te wachten, maar dan nog, geen man over boord, ik krijg energie van schrijven, dus ik ga het gewoon doen. Een blog over het schrijversavontuur van een 50+ vrouw. Over 50+ vrouwen wordt al zoveel geschreven dat ik ook nog wel een duit in het zakje kan doen;-) Veel van deze verhalen en blogs gaan over de kinderen die de deur uit gaan waardoor vrouwen meer tijd voor zichzelf krijgen, zelfverzekerder worden en daarmee het leven blijkbaar leuker vinden. Nou daar gaat mijn blog niet over want ik heb geen kinderen en herken dan ook niet veel in de blogs en verhalen die ik weleens online lees daarover. Geen kinderen, geen oma, wel een leuke lieve vriend, een fotograaf.  Wat een leuk creatief stel zijn wij, dat moet toch een mooi begin van een blog zijn;-)