Is het al jaren je droom een roman te schrijven? Die droom begrijp ik als geen ander, maar ik weet ook dat je als beginnend schrijver veel vragen hebt. Hoe zorg je voor spanning, wat is ‘show don’t tell’ en hoe pas je dat toe? Dat en nog veel meer onderwerpen komen aan bod in het handboekje dat ik schreef voor de beginnende schrijver. Ben je geïnteresseerd? Kijk dan hier op mijn website bij ‘Handboek Roman Schrijven’. Daar vind je informatie over de prijs en ook staat daar hoe je het boekje kunt bestellen.

Vanaf heden zullen nieuwsberichten terug te vinden zijn op deze pagina. De oude pagina ‘Nieuws’ is daarmee komen te vervallen. Diegene die een abonnement hebben op mijn Blog zullen vanaf nu een bericht krijgen wanneer ik een nieuwsbericht plaats.

Op 3 december 2020 schreef ik mijn eerste bericht op dit blog met de titel:
‘De geboorte van mijn blog’
Ik plaatste er een foto van een pasgeboren kitten bij. 
Nu, drie jaar later, kijk ik terug. Dat past ook een beetje bij de tijd van het jaar…

De tijd dat ik advies gaf over sparen, verzekeren, levenstestamenten en andere financiële zaken, lijkt te hebben bestaan in een ander leven. Ik herinner me die tijd, bijna 38 jaar lang, grotendeels als een mooie tijd. Alleen de laatste paar jaar klopte het niet meer. Dat lag niet aan mij of aan het werk. We pasten simpelweg niet meer bij elkaar, waren uit elkaar gegroeid zoals soms gebeurt in het beste huwelijk. Maar net als velen in een huwelijk doen, modderde ik door tot uiteindelijk de rek er echt uit was en ik feitelijk geen keus meer had. Een mediator had dit ‘huwelijk’ niet meer kunnen redden. Ik zat thuis en ging verder met dat wat ik al twee jaar deed naast m’n werk: schrijven. Steeds meer besefte ik dat ik me veel gelukkiger voelde thuis achter mijn laptop met mijn personages. 

Inmiddels voel ik me als een vis in het water. Blij ben ik met de mensen die mij de kans hebben gegeven om te doen waar ik gelukkig van word. Mijn schrijfjuf Maria en mijn eerste uitgever waar alles begon. Mijn huidige uitgever waar ik me ‘thuis’ voel en waarvan ik hoop dat hij ook m’n volgende boek zal uitgeven (63000 woorden Han, dus het einde is in zicht). Mijn collega schrijfster die in me geloofde en me het zelfvertrouwen gaf om in het diepe te duiken. Die vol vertrouwen een groot deel van haar cursisten aan me overdroeg. Ik heb een hoop geleerd. En vooral veel over mezelf, over stappen durven zetten, over keuzes maken en te durven doen waar je gelukkig van wordt. 

Mijn blog ligt het laatste half jaar wat in het verdomhoekje. Hoewel ik me nog steeds erger aan zaken in het dagelijks leven, ik nog steeds grappige anekdotes zou kunnen schrijven over het leven van een 50+, inmiddels 60-, vrouw, komt het er gewoon even niet van en moet ik ook eerlijk bekennen dat mijn hart ligt bij het schrijven van romans. Daarnaast heb ik ook mijn freelance werk. En eerlijk is eerlijk van een blog kan ik niet leven, dus krijgt het werk voorrang. Verder zijn mijn mantelzorgtaken wat uitgebreid. De zorg in Nederland staat onder druk, personeelstekort heeft ervoor gezorgd dat mijn moeder op dit moment geen hulp krijgt en ik die taak dus op me heb genomen, wat ik met liefde doe. 

Mijn blog staat op het moment dus even in de slaapstand.
Wie weet volgend jaar weer…
Het leven blijft nu eenmaal bestaan uit het maken van keuzes…

Wij Nederlanders hebben, net als ieder ander volk, onze gewoontes. Gaan we op visite, dan nemen we iets mee, bij voorkeur een bloemetje. Vroeger hadden mijn ex-man en ik in de zomer ieder weekend een Amerikaan in huis. Hij vond het grappig, dat bloemetje, maar ook wel vreemd. Die bos bloemen is typisch Hollands, maar ook andere presentjes slepen we mee als we op visite gaan. Ik heb een oom, prachtvent, maar ik krijg het niet uit zijn hoofd dat hij, iedere keer als hij een wijntje bij ons komt drinken, twee flessen goeie Italiaanse wijn meeneemt. Ik vind het zo’n onzin, want wat doe ik? Hij drinkt thuis graag een gin-lemon, dus neem ik een fles gin mee als ik bij hem langs ga. Laatst kreeg ik vrienden op visite. Bloemen en wijn. Dubbelop nog wel. Ik heb het voor elkaar gekregen dat ze het tegenwoordig bij een simpel ‘klein’ bloemetje houden of een fles wijn, maar zeker niet beiden.

Naast iets meenemen, zoenen we iedereen als we op visite gaan. Bij aankomst doen we dat drie keer bij de heer des huizes en drie keer bij zijn vrouw. Dat is met z’n tweetjes negen keer. Mannen zoenen over het algemeen elkaar namelijk niet. Een lesbisch stel zou dus op twaalf keer komen. Ik laat de verjaardagen maar achterwege, dat wordt te veel rekenen. Vervolgens, na eerst allemaal twee koppen koffie met natuurlijk iets erbij, gaan we over op het nuttigen van enige glazen drank waarbij de gebruikelijke hapjes uiteraard niet mogen ontbreken. Daarna is het weer tijd om naar huis te gaan. Gemiddeld zo rond een uur of één. Althans dat is bij ons nu gebruikelijk, vroeger was dat aanzienlijk later, maar dat trekt het ouder wordende lichaam niet meer. Bij vertrek gaan we weer, net als bij binnenkomst, drie keer onze lippen op de ander zijn wang drukken. Na een gezellig avondje borrelen met zijn vieren, zit een hetero stel dus op achttien keer zoenen en vier vrouwen komen op vierentwintig keer! Voor corona dachten de meeste mensen daar niet over na. Persoonlijk ben ik al langere tijd niet meer zo enthousiast, maar over het algemeen word je dan toch een beetje als kil en koud bestempeld. Toch is dat natuurlijk onzin. Binnen mijn schoonfamilie is het helemaal niet gebruikelijk. Uiteraard zoenden we elkaar, zoals wordt verwacht in Nederland, de eerste keren dat ik op bezoek kwam allemaal drie keer. Maar al snel merkte ik dat zij dat normaal nooit deden en ik vond het allang best. Toch kan ik echt mijn schoonfamilie niet als koud en kil bestempelen, het tegendeel is waar. Ze zijn warm, gastvrij en gezellig. Ook mijn moeder zoen ik niet als ik bij haar langs ga. Toch houden we zielsveel van elkaar, dat zit niet in die zoen.

Na corona leek het er even op dat ik eindelijk af was van al dat geknuffel en dat zoenen, maar al snel ging ik weer mee in dat wat iedereen inmiddels weer gewoon vindt. Ik koop bloemetjes en plak mijn lippen weer op de wangen van mijn bezoek. Maar ik stop ermee. Hoewel ik waarschijnlijk vast nog wel zo nu en dan een fles wijn voor vrienden en gin voor mijn oom zal meenemen. Mijn schoonmoeder komt niet vaak bij ons, omdat ze niet zo graag meer met de trein reist. Daarom gaan wij naar haar en mijn schoonzus kookt dan haar befaamde Italiaanse gerechten. Ook voor haar blijf ik zo af en toe een fles limoncello meenemen, omdat mede door mij de bodem van zo’n fles regelmatig in zicht is. Maar zoenen; ik kap er vanaf nu mee. Voor mij geen drie zoenen en een natte plek meer op mijn wang. Ik zeg ‘hoi allemaal’ bij de voordeur en ‘toedeloe’ of ‘slaap lekker’ als ik vertrek.

Gisteren las ik een heerlijke column van een collega schrijfster. Over het campingleven uit haar jeugd. Op haar achtste werd de sleurhut vervangen door een stacaravan, wat een ingrijpende verandering in haar leven was. Het bracht herinneringen bij mij naar boven. Mooie herinneringen gaan sowieso regelmatig door mijn hoofd, hoe ouder ik word, hoe vaker.

Ook wij hadden vroeger een stacaravan. Hoe oud zal ik zijn geweest? Een jaar of zes, zeven dacht ik, maar mijn moeder vertelde dat ik acht jaar was toen onze sleurhut werd vervangen door een stacaravan. Aan de overkant van de camping lag een boerderij. Heerlijk vond ik dat. Ik was er iedere dag te vinden. En als ik rond etenstijd terug naar huis ging en bij de caravan kwam, trok mijn moeder buiten mijn kleren uit. Ik leek wel een wandelende varkensstal zei ze altijd, zo rook ik.  

Als kind wilde ik, net als veel kinderen, huisdieren. Mijn ouders waren bezige bijen. Ze werkten allebei, hadden een eigen onderneming en hadden daarnaast een druk sociaal leven. Een huisdier was gewoon lastig vonden ze. Zeker een hond, die moet je een paar keer per dag uitlaten. Daar hadden ze gewoon geen tijd voor. En eigenlijk hadden ze wel gelijk, je zorgt er goed voor of je begint er niet aan. Toch kreeg ik uiteindelijk mijn zin. Weliswaar geen hond, maar een cavia. Ik kreeg het beestje voor mijn verjaardag van vrienden van mijn ouders. Dat kon prima, vonden zij. Die hoef je niet uit te laten en vergt niet veel verzorging. Mijn moeder dacht daar anders over en was ‘not amused’. Er ging wel degelijk aardig wat tijd in zitten. Je moest, vond ze, het onderkomen van zo’n beestje zeer regelmatig verschonen, anders zou het naar pis gaan stinken. Daar had ze een punt; cavia’s pissen vaker dan katten. Dus verschoonde ze een paar keer per week zijn ‘huis’; een groot glazen hok. Onderin ging een laag kranten en daarop een baal hooi. Ook wilde ze dat het beestje af en toe andijvie kreeg in plaats van hardvoer. Die andijvie moest ik dan bij de groenteboer halen, dat deed ze niet, ik wilde tenslotte een huisdier. Maar daar had ik geen zin in, dat was lastig;-) hardvoer was prima vond ik. Soms werd ze dan boos en slenterde ik toch maar naar de groenteboer. Of het overigens een vrouwtje of een mannetje was, weet ik niet meer. Ook herinner ik me zijn of haar naam niet, tot grote verbazing van mijn vriend, die alle namen van alle katten en honden die zij vroeger hadden nog weet. 

Mijn cavia is niet oud geworden, hij kreeg een tumor en werd kaal. Ik kan me nog als de dag van gisteren herinneren dat we bij de dierenarts kwamen. Er was niets meer aan te doen, we moesten hem laten inslapen. Mijn vader vroeg of we het beestje daar konden achter laten. Dat kon, de beste man vertelde ons dat we hem mee naar beneden moesten nemen. Daar stond een container waar we hem in konden dumpen. Een niet zo handige uitspraak in het bijzijn van een kind dat net zijn geliefde huisdier heeft verloren. En iets waarvan je je nu niet meer kan voorstellen dat een dierenarts het zegt. Ik begon uiteraard te huilen. Mijn vriendje moest netjes worden begraven, die mocht niet in de kliko. En daar zat mijn vader in de auto met naast zich zijn dochter met op haar schoot een dode cavia in een schoenendoos. Thuis was mijn moeder uiteraard in alle staten. We woonden op dat moment tijdelijk op een bovenhuis, waar moest ze met dat dode beest naartoe? Dat probleem was gelukkig snel opgelost. Goede vrienden van mijn ouders woonden in een huis met veel grond eromheen. Daar vond mijn cavia, tussen de vele konijnen en andere cavia’s van hun kinderen, zijn laatste rustplaats.

Een huisdier heb daarna nooit meer gekregen. Toen ik een jaar of zestien was begon ik weer over een hond, waarop mijn moeder zei: ‘En als jij straks op jezelf gaat wonen, neem je die hond dan mee?’ Eerlijk als ik ben zei ik gelijk: ‘Euhhh nee, die blijft gewoon hier, daar heb ik dan geen tijd voor.’