Wat nemen we mee? Zoenen en bloemen…

Wij Nederlanders hebben, net als ieder ander volk, onze gewoontes. Gaan we op visite, dan nemen we iets mee, bij voorkeur een bloemetje. Vroeger hadden mijn ex-man en ik in de zomer ieder weekend een Amerikaan in huis. Hij vond het grappig, dat bloemetje, maar ook wel vreemd. Die bos bloemen is typisch Hollands, maar ook andere presentjes slepen we mee als we op visite gaan. Ik heb een oom, prachtvent, maar ik krijg het niet uit zijn hoofd dat hij, iedere keer als hij een wijntje bij ons komt drinken, twee flessen goeie Italiaanse wijn meeneemt. Ik vind het zo’n onzin, want wat doe ik? Hij drinkt thuis graag een gin-lemon, dus neem ik een fles gin mee als ik bij hem langs ga. Laatst kreeg ik vrienden op visite. Bloemen en wijn. Dubbelop nog wel. Ik heb het voor elkaar gekregen dat ze het tegenwoordig bij een simpel ‘klein’ bloemetje houden of een fles wijn, maar zeker niet beiden.

Naast iets meenemen, zoenen we iedereen als we op visite gaan. Bij aankomst doen we dat drie keer bij de heer des huizes en drie keer bij zijn vrouw. Dat is met z’n tweetjes negen keer. Mannen zoenen over het algemeen elkaar namelijk niet. Een lesbisch stel zou dus op twaalf keer komen. Ik laat de verjaardagen maar achterwege, dat wordt te veel rekenen. Vervolgens, na eerst allemaal twee koppen koffie met natuurlijk iets erbij, gaan we over op het nuttigen van enige glazen drank waarbij de gebruikelijke hapjes uiteraard niet mogen ontbreken. Daarna is het weer tijd om naar huis te gaan. Gemiddeld zo rond een uur of één. Althans dat is bij ons nu gebruikelijk, vroeger was dat aanzienlijk later, maar dat trekt het ouder wordende lichaam niet meer. Bij vertrek gaan we weer, net als bij binnenkomst, drie keer onze lippen op de ander zijn wang drukken. Na een gezellig avondje borrelen met zijn vieren, zit een hetero stel dus op achttien keer zoenen en vier vrouwen komen op vierentwintig keer! Voor corona dachten de meeste mensen daar niet over na. Persoonlijk ben ik al langere tijd niet meer zo enthousiast, maar over het algemeen word je dan toch een beetje als kil en koud bestempeld. Toch is dat natuurlijk onzin. Binnen mijn schoonfamilie is het helemaal niet gebruikelijk. Uiteraard zoenden we elkaar, zoals wordt verwacht in Nederland, de eerste keren dat ik op bezoek kwam allemaal drie keer. Maar al snel merkte ik dat zij dat normaal nooit deden en ik vond het allang best. Toch kan ik echt mijn schoonfamilie niet als koud en kil bestempelen, het tegendeel is waar. Ze zijn warm, gastvrij en gezellig. Ook mijn moeder zoen ik niet als ik bij haar langs ga. Toch houden we zielsveel van elkaar, dat zit niet in die zoen.

Na corona leek het er even op dat ik eindelijk af was van al dat geknuffel en dat zoenen, maar al snel ging ik weer mee in dat wat iedereen inmiddels weer gewoon vindt. Ik koop bloemetjes en plak mijn lippen weer op de wangen van mijn bezoek. Maar ik stop ermee. Hoewel ik waarschijnlijk vast nog wel zo nu en dan een fles wijn voor vrienden en gin voor mijn oom zal meenemen. Mijn schoonmoeder komt niet vaak bij ons, omdat ze niet zo graag meer met de trein reist. Daarom gaan wij naar haar en mijn schoonzus kookt dan haar befaamde Italiaanse gerechten. Ook voor haar blijf ik zo af en toe een fles limoncello meenemen, omdat mede door mij de bodem van zo’n fles regelmatig in zicht is. Maar zoenen; ik kap er vanaf nu mee. Voor mij geen drie zoenen en een natte plek meer op mijn wang. Ik zeg ‘hoi allemaal’ bij de voordeur en ‘toedeloe’ of ‘slaap lekker’ als ik vertrek.