Mijn boeken, oude bekenden… en wie weet… freelance tekstschrijver?

Twee weken geleden opende ik mijn mail en zag een bericht van mijn uitgever. Een maand na verschijning is het luisterboek van mijn debuutroman al 610 keer bij de Koninklijke Bibliotheek gedownload. En dat is veel. Ik was de snelst nieuwe binnenkomer. Een geweldig begin van mijn weekend vond ik. Mijn enthousiasme te schrijven wordt steeds groter. Inmiddels ben ik begonnen aan mijn derde roman en hoewel ik het op het moment erg druk heb met veel andere dingen, heb ik ontzettend veel zin om mijn nieuwe personages en het verhaal vorm te gaan geven. Nieuwe personages, dit keer geen vervolg op de voorgaande boeken. De eerste achtduizend woorden zijn al uit mijn toetsenbord gerold. De personages en het verhaal zitten min of meer in m’n hoofd. Maar zoals vele schrijvers weten, kan dat gaandeweg nog wel een paar keer wijzigen.

De afgelopen tijd kwam het er alleen even niet van. Afspraken in het ziekenhuis met zowel m’n moeder als m’n vader domineerden de weken. Op dit moment slokt ook de persoonlijke bezorging van mijn boeken nogal wat tijd op. Vorige week mondde dit uit in een middagje kletsen en thee (wat uiteraard overging in wijn) drinken met iemand die ik alweer een tijdje niet had gezien, het was de eerste in een reeks. Afgelopen woensdag zat ik om negen uur al op de koffie bij een oude bekende. Vroeger spraken we elkaar zeer regelmatig op het sportveld, maar door van alles en nog wat verwaterde het contact. Onlangs kwamen we elkaar, na jaren, weer tegen in de poelpolder, een stukje groen tussen het beton dat ligt tussen mijn huis en haar dorp. Ik wandelend, zij sportief als ze is, hardlopend. Het contact zette zich voort via Facebook. Maar deze week dan toch een live ontmoeting in verband met de bezorging van mijn beide romans die ze bij me had besteld. De tijd vloog en na drie uur waren we eigenlijk nog niet uitgepraat, maar was het voor haar tijd de kinderen uit school te halen. Ons gesprek ging die ochtend over veel mooie maar ook minder mooie dingen van het leven. Ik hou van zulke gesprekken. Maar bijna twintig jaar doornemen in drie uur is onmogelijk. Er komt vast nog wel een keer een ochtendje of middagje koffie of thee. Na dit bezoek vervolgde ik mijn weg naar mijn moeder met op de achterbank nog een af te leveren exemplaar van ‘Schaduw over Sardinië’. Met mijn moeder ging ik een kunstbloemen boeket met vaas voor op haar eettafel uitzoeken. Die er stond, was bijna dertig jaar oud en had zijn glans verloren. Maar eerst nog even dat boek bezorgen. Ik wist dat ze niet thuis zou zijn en had afgesproken het onder de overkapping voor haar huis achter te laten, maar ik zag beweging in de keuken. Ik belde aan en daar stond mijn ex-zwager die ik, buiten de virtuele kanalen, ook al zo lang niet had gezien. Helaas was het te laat voor een kop thee. In de auto zat mijn moeder te wachten om haar boeket met mij samen te gaan stellen en zijn motor voor de deur wachtte om hem naar zijn werk te brengen. Het werd een kort gesprekje aan de voordeur met de belofte die kop thee binnenkort alsnog een keer te doen. Zo staan er nog wat leveringen en daarmee waarschijnlijk bezoekjes met thee, koffie of wijn op de agenda. Ik geniet ervan. Mijn boek brengt meer dan alleen lezers.

Ook was ik deze week bij het Rode Kruis om ingewerkt te worden op de afdeling communicatie. Ik was aangenomen als vrijwilliger. Ik was best een beetje trots en ging er vol enthousiasme naartoe. Helaas werd me al snel duidelijk dat ik niet op m’n plek zat. Ik werd nerveus. Een grote instelling met Teams, vergaderingen, procedures. Ik word er zo onrustig van. Ik voelde de onzekerheid groeien, zo’n beginnend gevoel van paniek. Het liefst zou ik iets voor mezelf gaan doen, en natuurlijk het liefst iets met schrijven. Ik onderzoek mijn mogelijkheden. Zou ik freelance tekstschrijver kunnen worden? Ik heb geen idee. Ik ga er nog eens goed over denken, informatie vergaren en ervaringen van andere freelancers lezen. Wie weet lukt het. En mocht het niets worden dan toch ‘Het Plakbandpensioen’ waar ik iedere keer weer over begin, maar wat ik nog steeds niet gelezen heb. Ik heb ook nog zoveel op mijn lijstje staan, maar schrijf op het moment sneller dan dat ik lees. Eerst Obama’s ‘Een beloofd land’ uit lezen, daarna wil ik beginnen aan ‘Afscheidsboek’ het eerste boek van mijn uitgever Han Peeters.
‘Het Plakbandpensioen’ stel ik dus maar weer even uit. En wie weet kan ik het schrappen van mijn lijstje….