Een leeg wit scherm…

Afgelopen week las ik meerdere gelijksoortige berichten in groepen waar ik lid van ben. Geschreven door collega schrijvers, tekstschrijvers, bloggers, auteurs. Ik weet niet waardoor het komt, maar eerder heb ik niet zo veel berichten over hetzelfde probleem gelezen, of komt het omdat ik er zelf deze week voor het eerst tegen aanliep? Net als wanneer je een nieuwe groene auto gaat kopen, dan zie je in ene overal groene auto’s rijden. Alle berichten hadden als gemeenschappelijke deler: schrijf opstartproblemen. Bovenaan die ene regel en daaronder een heel stuk wit, wit dat wit blijft omdat tussendoor als excuus de was moet worden gedaan, er iets op internet gelezen wordt dat vraagt om direct nader onderzoek, het tijd is om even buiten de benen te strekken. Allemaal smoesjes om maar niet te hoeven beginnen aan dat blanco document. Met mijn eigen schrijf bezigheden heb ik daar nog niet zo’n last van, wel herken ik dat afgeleid worden. Even op een andere website gluren, even een kerstkadootje bestellen, of de boodschappen. Al deze dingen belemmeren me nog niet om verder te schrijven, mijn pagina blijft niet wit, vult zich met zwarte letters. Mijn boek zit wel op het moment voor wat betreft het daadwerkelijke schrijven even in een lagere versnelling. Ik ben namelijk van plan eerst wat boeken te gaan lezen over het leven in Saoedi Arabië, of misschien nog wel een ander land in het Midden Oosten. Verder wil ik me een beetje verdiepen in werken voor een humanitaire organisatie in, bijvoorbeeld, Afrika. Nee, ik ben niet van plan te emigreren naar één van deze landen. Echt avontuurlijk ben ik nooit geweest, ondanks de vele bestemmingen die ik toch al heb mogen afvinken op mijn lijstje. Al mijn reizen en vakanties voldeden aan minimaal de basics: goed bed, lekkere douche, prima hygiënische omstandigheden, hoewel dat laatste wel eens mis ging, maar nog steeds aanvaardbaar. Terugkomend op mijn interesse in boeken over het Midden Oosten en Afrika. Die is er in verband met de research die ik op het moment doe voor mijn derde roman. Dat klinkt vreselijk interessant vind ik zelf, alleen is het lang zo spannend niet als het lijkt. Ik ga boeken lezen en surf over het internet op zoek naar verhalen en informatie die ik kan gebruiken voor mijn roman. Dus ik ben indirect druk met schrijven. Geen witte vlakken en excuses.

Afgelopen week herkende ik mij dus voor het eerst in al die berichten over staren naar een wit scherm. Ik had gereageerd op een advertentie waar freelance schrijvers werd gevraagd of zij interesse hadden om content te schrijven voor een reisorganisatie die voor kinderen jeugdkampen organiseert. Mijn proefopdracht bestond uit het schrijven van een algemene tekst over surfkampen. De proeftekst moest vijfhonderd woorden zijn, als hij goed genoeg was, mocht ik hem, betaald, uitbreiden naar vijftienhonderd woorden. Vijftienhonderd woorden, in Arial 11 zijn dat twee vellen vol! Surfkampen, meer informatie had ik niet. En daar zat ik, net als m’n collega schrijvers uit die facebookgroepen, boven een blank word document. Staren, nog een keer staren. Even het nieuws kijken. Weer staren. Ach, ik schenk eerst maar even een wijntje in, na het eten ga ik verder. Na het het eten weer staren. Dan maar Netflixen, ‘Frankie and Grace’ is een welkome afleiding. Toch weer terug naar mijn surfkamp. Ik kom tot 370 woorden, echt ik krijg geen letter meer uit mijn toetsenbord. Wat heb ik met en wat weet ik van jeugd. Ieder die mij kent zal hard gaan lachen. Ik en activiteiten met en voor kinderen, daarbij ben ik zelf al helemaal niet sportief. Natuurlijk kan ik, net als voor mijn roman, research doen naar surfen, surfkampen en wat 15-jarigen leuk vinden, maar daar heb ik helemaal geen zin in. Dan ben ik uren bezig, en ik krijg betaald per tekst, geloof me dat is niet heel veel. Natuurlijk, ik doe ervaring op, dat wel, maar ik kan het niet opbrengen en heb uiteindelijk netjes gemaild dat het niets voor me is. Waarom had ik dan in eerste instantie gereageerd vraag je je af. Het was een impulsieve reactie, ik had de advertentie al eerder voorbij zien komen en dacht toen gelijk: jeugdkampen, dat is niks voor mij. Maar toen hij weer langs mijn netvlies kwam dacht ik: waarom eigenlijk niet? Alles proberen! Als je kan schrijven doet het er niet toe waarover je moet schrijven. Dat klopt, maar dan moet je het er wel voor over hebben informatie te vergaren over het onderwerp en de doelgroep. Dat had ik niet en zeker niet voor dat geld. Ik heb op facebook nog wel een andere schrijfster op de advertentie gewezen, zij wil graag als freelance tekstschrijver aan de slag en vroeg om tips. Misschien houdt zij van kinderen of is ze zelf jong en sportief. Zo heeft mijn laatste schrijvers avontuur misschien toch nog nut gehad, wie weet wordt het deze dame haar eerste opdracht.

Ik blijf maar weer kritisch, ik wil energie van schrijven krijgen, plezier erin hebben en ga dus lekker verder met mijn blog, de research voor mijn roman en al het andere dat vast nog wel op mijn pad komt.

ps: dit stukje bestaat uit 859 woorden;-)