Gepubliceerd op 28 augustus 2021 om 14:04
Toen ik anderhalf jaar geleden overspannen van mijn werk thuis kwam te zitten bezocht ik Marian, mijn therapeute. In die gesprekken kwam ook mijn neiging me te laten leiden door angst aan de orde. Alles wat me lief is wil ik beschermen en dat is in deze tijd soms knap lastig. Ik ben blij dat ik geen kinderen heb, ik zou geen leven hebben. Maar niet al mijn angsten zijn ongegrond. Volgens Marian was hoe anderen over mijn angst denken dat wel.
Inmiddels gaat het goed met me en bang zijn voor wat een ander vindt is een stuk minder. Ik kom nog af en toe bij Marian omdat we allebei willen dat het goed blijft gaan, maar ik spreek haar niet meer zo vaak als vorig jaar. Jammer vind ik dat, niet omdat het goed met me gaat, maar omdat ik de gesprekken met haar altijd als heel prettig ervaar.
Terugkomend op reële angsten. Pandemieën nu en in de toekomst, de toestand in Afghanistan en het daarmee wellicht gepaard gaande oprukken van terrorisme en last but not least, het klimaat, dat zorgt voor natuurrampen waar we als wereld steeds vaker mee te maken zullen krijgen.
Pandemieën
Covid. Ik heb een moeder en schoonmoeder die beiden hematologisch oncologisch patiënt zijn. Tot op heden weet men nog niet zeker of bij deze patiënten het vaccin zijn werk doet. De oncoloog vindt daarom dat mijn moeder mensen die niet gevaccineerd zijn, moet mijden. De kans op besmetting is zeer reëel bij haar en een milde vorm van Covid is dat niet.
Ik vind het jammer dat voor het armere deel van onze wereld niet genoeg vaccins beschikbaar gesteld worden. We zouden niet alleen de mensen in die landen helpen maar ook onszelf en de angst voor nog gevaarlijkere varianten daarmee aanzienlijk verminderen. Maar ook vind ik het jammer dat sommige mensen binnen onze eigen grenzen twijfelen of zij zich, terwijl zij wel de kans hebben, zullen vaccineren. Ik denk niet dat ze beseffen welk gevaar zij vormen voor mensen als mijn moeder en schoonmoeder. Voor de oncoloog, die zijn stinkende best doet om zijn patiënten beter te maken, vind ik het teleurstellend.
Maar wat is mijn angst en frustratie in vergelijking met die van mensen in andere delen van onze wereld waar ze buiten Covid nog zoveel meer angsten hebben?
Afghanistan
Afgelopen week schrok ik van de berichten over jongeren in Harskamp. Ik zie groepen opstandige jonge mensen met kratjes bier autobanden in brand steken, protesterend tegen de opvang van een kleine groep Afghanen. Weten ze waar dit over gaat, volgen ze de berichtgeving over Afghanistan, buiten die op Social Media? Ik vraag het me af en hoop het eigenlijk niet, het zou het nog erger maken.
Feesten en bier is belangrijk en als je hen dat afneemt is Leiden in last. Beseffen zij wat deze mensen afgenomen is? Afghanen die ook nog eens voor ons land, met risico voor eigen leven, werkten. Hebben deze jongeren gedaan wat de in doodsangst verkerende Afghanen voor Nederland hebben gedaan? Als ik de beelden zie en bedenk wat de mensen daar te wachten staat, besef ik, dat is pas angst.
Haïti
Ik wil het niet bagatelliseren, ik moet er niet aan denken dat het me zou overkomen, maar in vergelijking tot de ramp daar verbleekt wat er bij ons in Limburg is gebeurd. Mensen zoeken naar familieleden die ergens in de puinhopen liggen, hopend dat ze nog leven, maar met angst voor het meer waarschijnlijke scenario. Vorige week stond de teller op ruim 2000 doden en dat er meer volgen is onvermijdelijk. Meer dan 12000 gewonden en dat in één van de armste landen op het westelijk halfrond. Een land dat eerder in 2010 al tussen de 50.000 en 200.000 doden telde door de zware aardbeving die het toen trof. En weer besef ik, dat is pas angst.
De wanhoop en angst in de ogen van al die mensen in al die gebieden doet mijn eigen angsten verbleken tot iets onbeduidends. Soms denk ik, ik stop met het volgen van wat er in de wereld gebeurt, maar ik doe het niet. Het zorgt ervoor dat ik mijn eigen angsten en alles wat ons hier overkomt in perspectief blijf zien en dat ik blij mag zijn dat ik hier leef en niet daar.
