Laatst had ik een afspraak met vriendinnen op zondagmiddag bij het ‘Theehuis’. Als je me tien, vijftien jaar geleden had gevraagd voor een high tea, had ik je waarschijnlijk verschrikt aangekeken en gevraagd of je daar ook wijn bij kon krijgen. Tegenwoordig ben ik wat rustiger. Hoe de kroeg er van binnen uitziet, kan ik me nog maar vaag herinneren. Zo rond mijn vijfenveertigste heb ik die verruild voor het terras, mijn eigen huis en mijn eigen wijnvoorraad of die van familie of vrienden. Een middagje thee dus voor de ‘Warrige Wijven’ in plaats van een avondje stappen.
De ‘Warrige Wijven’ is een groepje vrouwen dat elkaar niet heeft uitgekozen, maar elkaar heeft leren kennen omdat hun mannen al sinds hun tienerjaren vrienden zijn. We hadden geen keus, waren tot elkaar veroordeeld. Wilde je één van de ‘Brinta Boys’, dan kreeg je de rest, inclusief hun vriendinnen, erbij.
De ‘Brinta Boys’, zoals ze zichzelf noem(d)en, hadden in die tijd een slank lichaam en een kop met haar. Tegenwoordig heeft hun lichaam aanzienlijk meer volume dan hun haar. Mannen van rond de zestig die elkaar nooit uit het oog zijn verloren. Iedere zaterdagavond, voor ze de stad onveilig gingen maken, spraken ze af bij de familie van Dijk. Mevrouw van Dijk leeft niet meer. Meneer (pa) van Dijk, inmiddels negenennegentig, nog wel. Hij woont nog steeds in datzelfde huis, alleen komen de mannen er niet meer wekelijks samen. Toch zijn ze nog steeds vrienden en al zien ze elkaar misschien niet meer zo vaak, het blijft een uniek clubje, dat er altijd voor elkaar zal zijn.
De ‘Warrige Wijven’, we kennen elkaar al zo’n veertig jaar. Ondanks dat niet iedereen meer is getrouwd met een ‘Brinta Boy’ en ondanks dat we tot elkaar waren veroordeeld in de jaren 80, zijn we vriendinnen gebleven en spreken we een paar keer per jaar af. Geen avondje stappen meer, geen liters wijn, maar een lunch of zoals de laatste keer een high tea. Misschien hebben we minder energie dan vroeger. De tijd van hele nachten door gaan tot de zon opkomt en van (feest)weekendjes weg organiseren met elkaar, is niet meer. Net als de vrijdagmiddagen; vanaf vier uur – sluitingstijd onbekend – was de bar geopend, thuis bij mij en mijn toenmalige man, een ‘Brinta Boy’.
Ik zou er nu niet meer aan moeten denken, toch waren het mooie jaren. Jaren die ik voor geen goud had willen missen.
De ‘Warrige Wijven’, we mankeren zo onderhand allemaal wel wat. De één heeft twee nieuwe heupen, de ander een vervette lever. Sommige hebben zelfs erger overleefd. Hartkloppingen, krakende gewrichten, versleten knieën en andere ongemakken vallen ons lastig, maar weerhouden ons er niet van te genieten van het leven. Onze volgende afspraak staat alweer gepland.
Leuk om te lezen
The good old days, mooie herinneringen 🙏
Zeker Jeanet, was een geweldige tijd:-)
Leuk stuk!!!!
Dank je Lia😌
Super leuk stukje Corine, wat gaat de tijd snel en wat hebben we veel gelachen toen🍷😁
Dank je Jeanet!
Dat hebben we zeker, mooie herinneringen 🍺😌🍷
Heerlijk ff terug in de tijd he,mocht er een tijdje bijzijn😜
Heel bijzonder dat jullie elkaar nog altijd zien!!!! De meisjes&De jongens 😀
Koester ze ❤❤
Weer genoten van je verhaal 😘
Uiteraard maakte jij regelmatig deel uit van het clubje, niet als Brinta Boy vrouw, maar wel als zus, schoonzus en vriendin😘
Zeker bijzonder Mar en heel waardevol❤️
Slank en haar……😅 Was het maar zo’n feest.
Leuk stuk Corine.
Sorry Martie, beetje late reactie! Maar inderdaad voor de meesten is slank en haar verleden tijd;-)
Dank je wel😘