Vergissinkjes

Mijn vader is onlangs overleden en zoals de meesten van jullie weten, had hij Alzheimer. Mijn moeder heeft weliswaar geen Alzheimer, maar vergeet tegenwoordig steeds vaker wat. Vorige week vroeg ik haar of ze het berichtje van m’n schoonzus nog had gehad, zegt ze tegen me:
‘Ja, maar dat heb ik je niet verteld, want ik snap er niets van, het is niets voor haar om zo’n vreemd en onduidelijk bericht te sturen. Ze zegt dat het goed met haar gaat en dat ze blij is voor hem. Raar toch?
Ik pak haar telefoon en kijk in haar berichten. ‘Mam, dat heb jij geschreven, als antwoord op haar bericht.’ Ze weet het zich echt niet meer te herinneren. Het bericht niet en ook niet haar eigen antwoord, wat overigens niet eens verstuurd was, het stond als concept. Zulke vergissinkjes komen geregeld voor en we hebben er samen de grootste lol om. Mijn moeder is altijd positief en heel realistisch, gelukkig maakt ze zich dus om zulke dingen niet zo druk. Maar toch, ik ken mijn moeder niet zo. Hoewel ze als vrouw van rond de vijftig de bijnaam ‘dommeltje’ kreeg, ken ik haar als een pittige en pientere vrouw. Die naam, ‘dommeltje’, werd haar voor het eerst toebedeeld tijdens één van onze reizen door de States. Pittig en pienter, behalve op vakantie. Dan was ze altijd anders, leek het of ze haar verstand thuis liet en geen zin had om waar dan ook over na te denken. Dat liet ze aan ons. Ze vergat dan van alles, wat regelmatig tot grappige situaties leidde. Maar buiten haar bijnaam en het feit dat ze dit jaar tachtig wordt, waren de afgelopen twee, drie jaar best zwaar voor haar. Als er wat meer rust komt, krijgt misschien ook haar hoofd meer rust, waardoor er vast wel weer wat meer in kan worden opgeslagen. Op het moment vraagt ze zich bijna dagelijks af wat ze toch zonder mij zou moeten. Al die instanties die wat willen van je en al die formulieren die moeten worden ingevuld. En dan moet alles ook nog eens via ‘dat ding’, zoals mijn laptop en telefoon oneerbiedig door haar worden genoemd.

Zondag heb ik met haar de bedankkaartjes geschreven. Terwijl ik rustig aan tafel de enveloppen schrijf, hoor ik haar zeggen:
“Nou ja zeg, wat raar, dit kaartje past helemaal niet in de bijgeleverde envelop.’
Ik kijk op en zie mams met haar brilletje op haar neus verbaasd kijken. Als ik in een onbedaarlijke lach schiet, kijkt ze me beteuterd aan. Ik zeg: ‘Wat doe je nou?
‘Ik probeer dat kaartje er in te doen natuurlijk, een envelop zonder bedankkaartje schiet natuurlijk niet op.’
‘Mam, dat is toch geen bedankkaartje wat je in die envelop probeert te proppen? Het is de kaart die je ontvangen hebt van degene die je nu een bedankkaartje wilt sturen.’
Weer kijkt ze me aan alsof ik degene ben die het niet begrijpt. Dan kijkt ze nog een keer naar het kaartje en het kwartje valt. ‘Oh lieverd, wat ben ik dom.’ Ze kijkt me aan en we gieren het uit. Ze pakt de paar enveloppen waar ze de ontvangen kaartjes al ingestopt heeft, haalt ze eruit en doet de bedankkaartjes er voor in de plaats in.
‘Erg he, weer zo’n stom vergissinkje! Ik word oud.’

Bijna alle paperassen en instanties hebben mij bereikt en ik hen. De laatste kaartjes verstuurd, de notaris bezocht. Gisteren zag ik op het nieuws dat er weer volop wordt getrouwd in Nederland. De ‘weddingplanners’ kunnen het niet aan. ‘Weddingplanners, ik word ook oud. Dat soort bedrijven had je vroeger niet. Trouwen is net als overlijden, een commerciële business geworden. Kisten van een paar honderd tot duizenden euro’s. Bloemen: ik zag rouwstukken voorbij komen in het boek van rond de vijfhonderd euro. En ook een paar honderd euro voor een urn is normaal. Mijn moeder laat de keus aan mij. Zelf heeft ze een mooie foto staan met een bosje rozen en een kaarsje ernaast, een urn in een urnenwand hoeft voor haar niet. Ik heb ook liever een gedenkplekje thuis en heb daarom een kleine ‘antiek’ zilveren urn gekocht, waar een deel van de as in gaat. Deze laten vullen kost overigens ook vijfendertig euro, een breekbare urn zou voor vijftig euro worden gevuld. De rest van de as laten we uitstrooien op de begraafplaats. Kosten: vijftig euro, maar dan mag je er niet bij zijn. Nu zijn wij van het nuchtere, maar om die man nou gewoon met een stel anderen uit zijn strooikoker te knikkeren, vind ik niet goed voelen, lijkt zelfs respectloos, dus wij gaan uiteraard mee. Dan verandert die vijftig euro in eens in honderdtwintig euro.
Ik begrijp dat ook uitvaartbedrijven en crematoria gewoon bedrijven zijn, toch voelt het een beetje vreemd: overlijden als een product. De mogelijkheden zijn plenty en de mensen verwachten dat ook, dus de prijzen passen zich daarop aan.
Ieder zijn ding.

Het meeste hebben we geregeld, nu de belasting nog, niet commercieel, maar ook hun prijs is hoog.
Hoewel we samen de grootste lol hebben om haar vergissinkjes, denk ik dat als alles afgehandeld is en het rustiger wordt, het misschien ook wat rustiger wordt in mijn moeders hoofd. Lachen doen we samen toch wel, met of zonder vergissinkjes.