Gepubliceerd op 13 februari 2021 om 11:02
Dinsdagochtend werd ik gebeld door mijn manager dat een collega was overleden, plotseling. Het bericht kwam binnen als een bom. Mijn collega was een echte levensgenieter en keek uit naar zijn pensioen. Het is zo zuur en oneerlijk dat hij dat niet heeft mogen halen. Dat hij niet meer na corona naar de festivals kan waar hij zo van hield, niet meer jaarlijks met zijn vrienden naar Italië, dat hij geen leven meer kan opbouwen met de vriendin waar hij te kort mee heeft mogen samen zijn.
Het lijkt of ik voortdurend geconfronteerd wordt met mensen die sterven nog voor ze de pensioengerechtigde leeftijd bereiken. Ik kan ze op één hand onmogelijk meer tellen. Eind vorig jaar overleed, net zo plotseling, een kennis van mij, tweeënzestig, en net als mijn collega nog vol plannen en dromen. Ik heb bewondering voor zijn vrouw, die probeert haar leven op te pakken ondanks het verdriet. Maar ik zie haar worstelen. Ik heb geen keus zegt ze zelf, ik moet verder, maar het gemis is ongelooflijk groot, ik heb nooit geweten dat het zo’n pijn kan doen. Mijn hart breekt als ze dat zegt. En dan hoor je altijd, met de jaren gaan de scherpe randjes ervan af. Dat zal best, maar ondertussen ben je nog te jong om geen dromen meer te hebben en de dromen die je samen had zijn verloren, je moet weer nieuwe creëren, zonder degene waar je zoveel van houdt. Hoe doe je dat? Ik zou het niet weten. Daar bestaat, ondanks alle goedbedoelde tips, geen eenduidig handboek voor. Mijn scheiding na twintig jaar zorgde er al voor dat ik mijn dromen ten onder zag gaan en het duurde best een tijd voor ik weer oprecht kon genieten van de mooie dingen van het leven. Maar ik kreeg een ex, ik werd geen weduwe. Hoe creëer je nieuwe dromen wanneer je het gevoel hebt dat er een deel van jou ook gestorven is? Wat doe je wanneer de belangrijkste persoon in je leven zo plotseling overlijdt dat je geen tijd hebt gehad om afscheid te nemen? Afgelopen week stond ik daar weer even bij stil.
Het leven is niet altijd makkelijk maar ik geloof wel in de kracht van de mens. ‘Alles komt altijd goed’ is het motto van mijn schoonzus en zij weet wat het is om te verliezen. Daar hou ik me dan maar aan vast.
Ik wens alle mensen die een soortgelijk gemis voelen heel veel sterkte en hoop dat eens de zon de tranen zal doen verdampen en de mooie herinneringen de plaats zullen innemen van de pijn en het verdriet.
