In mijn blogs heb ik het de afgelopen jaren vaak gehad over het plakbandpensioen van Gerhard Hormann. Nog steeds heb ik zijn boek niet gelezen. Ik geloof ook eigenlijk niet dat het nodig is, plakken kan ik zelf prima. Maar geldt dat voor iedereen? Afgelopen dinsdag werd de nieuwe pensioenwet aangenomen. Of dat makkelijker plakt of niet, moet nog blijken. Dat er iets moest veranderen, dat begrepen de meeste van ons wel. Maar of dit nieuwe stelsel, dat er na vijftien jaar wikken en wegen toch is gekomen, de oplossing is, daar zijn de geleerden het nog steeds niet over eens. Toevallig ben ik een tijdje geleden in contact gekomen met een deskundige die al die jaren mee heeft gewerkt aan deze wet. Hij is blij dat het er eindelijk door is. Als de pensioenfondsen alles ook nog goed implementeren, heb ik er dus wel vertrouwen in. Hoewel ik zelf uiteraard geen deskundige ben, ben ik inmiddels wel redelijk thuis in mijn eigen pensioen. Maar het overgrote deel van de Nederlandse bevolking heeft, is mijn ervaring, geen flauw idee. Toch maken al die mensen zich nu ineens zorgen, terwijl de meesten van hen zich voor deze grote verandering niet echt verdiepten in hun financiele oude dag.
Ik heb jaren bij een grote bank gewerkt, maar veel van mijn collega’s wisten niets van hun pensioen. Wisten niet hoeveel ze hadden opgebouwd en wat er allemaal mogelijk was. Medewerkers van een financiele instelling…je mag er dus vanuit gaan dat voor de gemiddelde Nederlander, die amper weet hoe zijn hypotheek in elkaar steekt en voor wie het hele belastingstelsel onbegrijpelijke kost is, dit nieuwe pensioenstelsel voorlopig alleen maar hoofdpijn zal opleveren. Maar ik vraag me af: ligt dat aan al die mensen of ligt het aan het systeem? Waarom is het allemaal zo godvergeten ingewikkeld. Waarom is bijvoorbeeld ons toeslagenstelsel een labyrint van regels en voor simpele zielen zoals jij en ik vrijwel niet te begrijpen? Volgens mij moet het toch eenvoudiger kunnen. Misschien moeten we zo langzaam aan toch naar een basisinkomen, waarbij we situaties als de toeslagenaffaire voorgoed de rug kunnen toekeren. Een systeem dat iedereen begrijpt en waar de kans op fraude minimaal is. Het lijkt mij eigenlijk geen slecht idee. Maar of ons land daar klaar voor is, vraag ik me af. Er heerst nog altijd het idee dat je moet werken voor geld. Men gaat ervan uit dat gratis geld betekent dat mensen niet meer aan het werk gaan. Een drogreden naar mijn mening. Ik geloof er niets van, mensen willen meer dan alleen dat basisinkomen. Zeker jonge mensen willen vooruit, bouwen aan hun toekomst, een carrière. Niets doen hoort daar niet bij, daar zijn we trouwens sowieso een te ijverig volkje voor. Maar zo’n basisinkomen zorgt er wel voor dat een ingewikkeld systeem van allerlei toeslagen kan worden afgeschaft. Geen zorgtoeslag, geen huurtoeslag, geen kindgebonden budget of kinderbijslag en geen weet ik wat nog meer voor bijstand of toeslagen. Gewoon simpel. Ik hou van simpel.
Maar waarschijnlijk is het, net als met het nieuwe pensioenstelsel, allemaal niet zo eenvoudig als het lijkt. Daarom ben ik blij dat ik het allemaal niet hoef te bedenken en uit te werken. Ik hou het wel simpel bij het schrijven van romans.
