Ik zit al sinds 2008 op Facebook. Hyves, voor degene die het nog kennen, had ik voor het gemak maar overgeslagen. In die tijd had ik een vriendin in Amerika en het Hollandse Hyves was daar geheel onbekend. Facebook dus. Ik vond het eigenlijk maar eng, al die informatie die je deelde met wat men ‘ vrienden’ noemde. Vrienden waren, en zijn overigens, toch iets anders. Maar desalniettemin, ik was hip, ik zat op Facebook. Ik schermde mijn profiel zoveel mogelijk af, deelde alleen iets met mijn ‘ vrienden’ en het liefst niet met de ‘vrienden van mijn vrienden’ en zeker niet met de hele wereld. Maar naarmate de tijd verstreek, werd Facebook gewoon, het hoorde erbij. Nog steeds was ik voorzichtig met wat ik met wie deelde. Inmiddels is het meeste dat ik deel ‘openbaar’. Facebook geeft mij namelijk een podium, het biedt me de mogelijkheid mijn boeken te promoten en dat is fijn. Ik zie mijzelf namelijk niet met een stapeltje boeken en flyers de straat op gaan of de boekhandels af. Ik ben namelijk geen held. Promotie via Facebook voelt ‘veiliger’, minder eng. En bijkomstig voordeel is dat je er veel mensen mee kunt bereiken, wat het doel van promotie is. Een mooi podium dus voor onbekende schrijvers zoals ik.
Facebook, buiten handig, soms toch ook een bron van ergernis. Voor een grote groep mensen namelijk dé plek om een beetje te spelen met de werkelijkheid. Zij showen er hun zogenaamd perfecte leven. Vaak weet je dat het allemaal niet zo succesvol en gelukkig is als ze doen voorkomen. Maar misschien gaan deze personen geloven dat hun blije gecreëerde wereld waarheid is, als ze het maar vaak genoeg posten. Persoonlijk hou ik er niet zo van, maar oké, als het je gelukkig maakt, prima. Ik ‘snooze’ ze soms gewoon een maandje als ik het slappe geklets zat ben, het voordeel van online ‘ vriendschappen’. Toch kan het ook zorgen voor onzekerheid bij mensen, dit zogenaamd perfecte beeld. Jammer en onnodig.
Sinds enige tijd irriteer ik me aan iets anders op Facebook. Ongefundeerde meningen en uitlatingen bereiken me steeds meer via mijn tijdlijn. En ja, ik weet het, ik kan het negeren, ik kan snoozen. Maar helaas voel ik nog te vaak de neiging om de berichten te lezen en, erger nog, er soms op te reageren. Mensen die klokken horen luiden maar niet eens de moeite nemen te zoeken naar de klepel. We raken verward, worden bang. Berichten waarbij voor het gemak het hoor en wederhoor maar achterwege is gelaten. Laatst had iemand een column gedeeld waarin de schrijver een gerespecteerde stichting door de modder had gehaald. Ook ik reageerde, zij het netjes, dat ik het toch wel een vreselijk verhaal vond, want dat was het, althans deze versie. De stichting ontving naar aanleiding van het bericht bedreigingen en voelde zich genoodzaakt te reageren om hun kant van het verhaal te doen. Het bedreigen van mensen, het delen van ongefundeerde meningen, gebeurt steeds vaker online. Dit soort uitlatingen en bedreigingen online uiten, voelt, net als voor mij het promoten van mijn boeken, een soort van veilig voor diegene die ze doen. Maar ondanks dat het misschien minder bedreigend lijkt, is dat het niet voor de ontvanger.
Net als online pesten. Vroeger was er even rust als je na school thuis kwam in de, hopelijk, veilige omgeving. Nu stopt pesten niet als de schoolbel klinkt. Het gaat online door, 24/7.
Facebook, voor mij een mooi podium, maar soms vraag je je af: moeten we er wel zo blij mee zijn?
