Mijn zevenendertigste verjaardag…

Ouder worden, vanmorgen werd ik om een uur of vijf uur wakker, ik realiseerde me dat ik mijn achtenvijftigste levensjaar in was gegaan. Ik ben namelijk vandaag zevenenvijftig geworden. Ik realiseerde me ook dat op dit tijdstip wakker worden, één van die onhebbelijkheden van ouder worden is. Vroeger rolde ik regelmatig op dat tijdstip m’n bed pas in. Nu had ik al zes uur geslapen en wilde ik er nog graag twee uurtjes bij pakken. Helaas, hoe makkelijk me dat vroeger af ging, nu is wakker, wakker. Ik draaide me nog maar een keer om en dacht, uit het niets, ineens aan m’n vader. Ik zag hem voor me zoals hij naast de behandeltafel van de fysiotherapeut stond. Bart was mijn vaders held. De beste. En ik ben het met hem eens, Bart is ook mijn held. Mijn vader in zijn onder shirt en spijkerbroek, met zijn magere, oude fragiele lichaam. Er was niets meer over van de stevige sterke kerel die hij ooit was. Zijn rug stijf door de ziekte van Forestier en zijn beide armen die niet verder dan horizontaal kwamen. Pijn moest je niet over zeuren, daar wen je aan, zei hij altijd.

Ouder worden, als het niet gepaard gaat met ziekte en pijn is het niet erg, heeft het zelfs zijn charme. Tegenwoordig vinden we iemand niet snel oud. Mijn opa droeg op mijn leeftijd een driedelig grijs pak, mijn oma een bloemetjesjurk, met zo’n riempje vlak onder de borsten. De jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Deze eeuw is vijftig het nieuwe veertig, volgens sommige zelfs, het nieuwe dertig. Dan is dus zestig het nieuwe veertig? Knettergek zijn we!

Ouder worden, voor mij geen nieuwe lippen, wel graag een nieuwe rug. Ook implantaten in mijn billen of borsten zit ik niet op te wachten, maar een paar nieuwe gewrichtjes in mijn nek kunnen bestellen, lijkt me niet verkeerd. Eerlijk is eerlijk, die onhebbelijkheden die er blijkbaar bij horen, kunnen me gestolen worden. Gisteren sprak ik een oude bekende en samen waren we het er over eens: in ons hoofd voelt het of de jaren tachtig nog springlevend zijn, maar ons lichaam en de spiegel vertelt een ander verhaal. Maar ook waren we het er over eens dat jong zijn niet zit niet in nieuwe billen of een oude rug, niet in glad en strak of een stijve nek. Jong zijn zit in je hoofd en dus is zevenenvijftig misschien tegenwoordig toch een klein beetje het nieuwe zevenendertig…
Jammer dat de oude man er niet meer is, anders hadden we er samen zeker een biertje op gedronken. Proost pap! Dinsdag ga ik weer naar onze held!