Ik wil schrijven over reizen, over wat me irriteert op televisie en over de grappige en minder grappige dingen van het ouder worden. Ik wil verder met mijn cursus journalistiek en uiteraard wil ik werken aan m’n roman. Maar de laatste weken ligt het werk aan m’n boek een beetje stil. Dat er zoveel te regelen valt na een overlijden en dat je zo vaak tegen bureaucratische muren aanloopt, had ik, ondanks dat ik mijn klanten in het verleden vaak genoeg met de handen in het haar heb zien zitten, niet gedacht. Maar er zijn op dit moment ergere dingen dan mijn irritatie over de bureaucratie waar ik af en toe tegenaan loop.
Iedere avond zie ik de ene na de andere talkshow over mijn scherm gaan. De Voice en Ajax domineerden de laatste weken internet en televisie. Covid maakte plaats voor seksueel overschrijdend gedrag. Vorig jaar werden we geconfronteerd met mensen op de vlucht voor de gruwelijkheden van de Taliban en deze week werden we opgeschrikt door de afschuwelijke gevolgen van de machtswaanzin van een despoot. Ik houd mijn hart vast voor wat ons nog allemaal te wachten staat. De beelden van een oudere vrouw, de eerste dag van de oorlog, staan op mijn netvlies gegrift. Met grote angst en wanhoop in haar ogen roept ze: ‘Ik ben alleen, waar moet ik heen, wie helpt mij.’ Me ook maar enigszins in deze vrouw is onmogelijk. Ik durf niet meer te denken aan mijn kleine problemen, aan mijn irritatie omdat ik zes keer hetzelfde aan de een of andere instantie heb moeten uitleggen.
Ik wil niet schrijven over de wereld die in brand staat, ik wil schrijven over reizen, over de mooie en soms wat minder mooie dingen van het leven. Niet over politiek en over oorlog. Maar het is er en ik kan me er onmogelijk voor verstoppen.
Wij Nederlanders hopen op een mooie zomer zonder beperkingen. Wij gaan ons ‘normale’ leven weer oppakken. Voor de mensen in de Oekraïne is corona ingehaald door een veel gruwelijker virus: Vladimir Poetin.
Hoewel de kroeg en ik goeie vrienden waren vroeger heeft carnaval me nooit getrokken. Er als een idioot bijlopen, dronken worden en dan zeggen dat je het gezellig hebt, ik begrijp het niet. Maar oke, ik kom ook uit het westen. Als je het leuk vindt, moet je het zeker niet laten, we leven in een vrij land. De reacties van mensen op de vraag of het, nu er oorlog is, gepast is, verbazen me wel: we hebben twee jaar binnen gezeten, konden niks, dus ja we willen gewoon feesten. Mensen in de Oekraïne kunnen helemaal niet meer binnen in hun huis zitten, zij zitten in schuilkelders. Of ze hebben hun huis achter moeten laten omdat ze op de vlucht zijn voor een geschifte Rus. Zij laten alles achter, sommigen zelfs hun kind omdat hij net achttien is geworden en moet vechten voor hun vrijheid. En wij klagen over het feit dat we twee jaar lang geen carnaval hebben kunnen vieren, dat we zielig binnen hebben moeten zitten? Ik gun iedereen vrijheid, de zuiderlingen hun carnaval, ouderen hun klaverjas en bridgeclub en alle jongeren hun festivals en feesten. Het hoort ook zo, leven in vrijheid en genieten, daarom leven we in een democratie. Maar laten we onze beperkingen wel in perspectief blijven zien en bedenken dat mensen die op de vlucht zijn voor oorlog en geweld, er veel voor over zouden hebben om te kunnen leven met de naar onze mening oh zo vreselijke beperkingen.
Ik ga weer werken aan mijn boek, hopelijk schrijven over leukere dingen, mijn huiswerk maken en vooral genieten van de zon en een glas wijn en me nog eens extra beseffen hoe vrij wij zijn. Ik hoop met heel mijn hart dat de mensen in Oekraïne ooit datzelfde weer kunnen zeggen.
Dat heb je weer heel mooi verwoord 💛😍
Dank je wel😊