Pijntjes en klachten

Ik voel de laatste tijd toch net iets te vaak dat ik ouder word. Van maagklachten tot hartkloppingen. De laatste drie weken had ik veel last van mijn rug door een verschoven tussenwervel. En nu dat minder wordt, zit ik al twee weken met een blaasontsteking die niet lijkt over te willen gaan, ook niet na twee antibioticakuren. Op kweek is geen bacterie te vinden, maar toch, ik heb een blaasontsteking. Heel vervelend, pijnlijk, lastig en vast en zeker heel herkenbaar voor veel vrouwen. Net als de schimmelinfectie die ik tussendoor had en er voor zorgde dat de uitvoering van het uitstrijkje, dat ik nooit eerder in mijn leven als pijnlijk heb ervaren, geen pretje was. Overigens kwamen onmiddellijk na dat uitstrijkje de klachten van de blaasontsteking. Zou het een met het ander te maken hebben? Volgende week is mijn eigen huisarts weer terug en heb ik een afspraak.
Ik houd een gezellig praatje, vinden jullie niet?
Naarmate je ouder wordt, leer je de huisarts beter kennen en vind je de weg in het ziekenhuis zonder op de bordjes te kijken. Niet onlogisch, het lichaam takelt langzaam af. Twee eeuwen geleden werd je niet eens vijftig. Toen zouden ze een moord gedaan hebben voor ouderdomskwaaltjes, voor bewegwijzering in het ziekenhuis en voor paracetamolletjes. Ik neem er nog maar twee.
 
Begin van de negentiende eeuw was de gemiddelde leeftijd rond de veertig. Geneesmiddelen bestonden uit kruidenmengsels. Pijnstilling zoals we die nu kennen, bestond uiteraard niet. Pas in de jaren veertig van de negentiende eeuw werden anesthetische middelen als ether en chloroform ontdekt. Je voor die tijd laten opereren, was geen pretje en gebeurde zo snel mogelijk. Snelheid was belangrijker dan precisie. Operaties beperkten zich veelal tot het amputeren van lichaamsdelen. Epidemieën als cholera zorgden ook niet voor een verhoging van de gemiddelde leeftijd. De wetenschappelijke discipline die zich richt op virussen kwam pas aan het einde van de negentiende eeuw. En over fysiotherapeuten zullen we het maar helemaal niet hebben. Je ging dus gewoon dood of je liep (letterlijk) krom van de pijn.
 
Tegenwoordig worden we, door onder andere de middelen die ons ter beschikking staan, ouder. Maar niet zonder kwalen. Toch, ondanks die kwalen, leven sommige vrouwen juist helemaal op na hun vijftigste. Kinderen hebben hun eigen weg gekozen. Ouders overlijden en ondanks het gemis en het verdriet door het verlies, valt er een zorgtaak weg. Eindelijk tijd voor jezelf. Of dat nu een hobby, een verlate carrière of een studie is. Ik begon pas op mijn drieënvijftigste met schrijven. Op de een of andere manier had ik er eerder de rust of de tijd niet voor. Ondanks dat ik geen druk gezin had, slokte mijn sociale leven en werk een groot deel van mijn tijd op. Ik wilde iets creatiefs doen, iets nieuws leren, maar nooit vond ik wat dat dan wel moest zijn. Ik dacht aan kunstgeschiedenis, en begon, ik kende mezelf toen al een beetje, voor de zekerheid eerst maar aan een cursus ‘Antiek’. Ik maakte het inderdaad niet af, de mappen staan nog steeds op zolder, je weet maar nooit. Daarna waagde ik me aan het schilderen. Als puber kon ik redelijk tekenen, maar blijkbaar was dat talent gestorven bij het bereiken van de meerderjarige leeftijd. Het werd niets en ik stopte er maar weer mee, hoewel Enzo mijn geschilderde fruitschaal nog steeds roemt. Ik vond mezelf daardoor wel een beetje slap, gemakzuchtig, geen doorzetter, hoe je het ook noemen wilt. Ik was geen carrière meisje, geen moeder en mijn creatieve kant vond ik ook niet. Wat kon ik dan wel? Inmiddels ben ik zevenenvijftig, veel ouder dan je in de negentiende eeuw werd. Ik slik pilletjes voor mijn hartkloppingen, statines voor mijn te hoge cholesterol, heb een abonnement bij de fysio en plas soms als een oude vrouw. Ondanks dat alles, weet ook ik, net als zoveel andere vrouwen van mijn leeftijd, veel beter wat ik kan en wat ik wil.
 
Feestend en zonder klachten door het leven gaan zoals ik in mijn jonge jaren, en misschien nog wat langer, deed, had ik niet willen missen. Maar de grens van zestig duizend woorden bereiken is zeker zo leuk. Mij bracht, buiten de pijntjes en de kwalen, ouder worden rust en een passie die ik niet meer zou willen missen. Nog vijftien tot twintig duizend woorden te gaan en het manuscript van mijn derde roman een feit.