Gepubliceerd op 30 januari 2021 om 15:15
Vrouwen hoor je geregeld praten over hun lichaam. Op mijn leeftijd is dat meestal niet zo positief. Alles gaat hangen, je wallen, je borsten, je buik, je knieën, wat niet eigenlijk? Bladen staan vol met tips. Van crèmes tot fillers en face-lifts. Mij persoonlijk niet gezien. Zonde van mijn geld en daarbij ga ik geen rommel in mijn lichaam spuiten, over snijden wil ik al helemaal niet denken, dat mag alleen als het medisch gezien noodzakelijk is.Buiten de zwaartekracht is ook de weegschaal een vijand. Niet alleen bij vrouwen van mijn leeftijd. Dat begint al bij 30+.‘Oh jij komt nog wel.’ werd mij verteld toen ik dertig werd. Ik was slank, tegen het magere aan. Ik dacht: Zou het? Voor de zekerheid stopte ik met suiker in mijn thee en koffie, dat scheelde al snel 8×2 klontjes per dag. Toch meegenomen. Nu ben ik daar blij mee, niet vanwege mijn gewicht maar vanwege het feit dat suiker nu eenmaal niet goed voor je is. Maar terugkomend op mijn gewicht, dat veranderde niet.
Toen werd ik veertig. En weer hoorde ik: ‘Nou geloof me jij gaat ook aankomen en dikker worden.’ Maar dat gebeurde wederom niet. Wel kwamen er in al die jaren vanaf mijn 18e langzaam wat kilo’s bij, de 58 kilo die ik woog op mijn 18e schommelde rond mijn veertigste rond de 65 kilo, maar daar had ik dan wel ruim 20 jaar over gedaan. Toen ik eenmaal halverwege de veertig was kreeg ik te horen:‘Ja maar straks, als je eenmaal in de overgang bent wordt ook jij echt dikker, net als iedereen.’ En inderdaad, in vrij korte tijd woog ik in ene 70 kilo. Van dik kon je nog steeds niet spreken, eerder minder dun. Maar ik slikte de pil nog, dus ik had geen idee of ik al in de overgang zat en of dat dus de reden was. Daarbij, die 70 kilo vond ik eigenlijk een beter gewicht voor mijn lengte, ik ben 1,79 dus ik maakte me er niet druk om.Op mijn 51e stopte ik met de pil, ik zat direct in de menopauze, dus inderdaad de jaren ervoor moet ik al in de overgang zijn geweest. Maar in plaats van nog meer kilo’s erbij nam daarna mijn gewicht langzaam af en daar maakte ik me wel druk om. Ik als hypochonder, dacht gelijk aan enge ziektes. Ik wilde niet afvallen. Naast enge ziektes was ik ook juist zo blij dat ik wat zwaarder was geworden, maar wat ik ook deed mijn gewicht bleef rond de 65 kilo. Misschien hield de combinatie van de pil en overgang mijn gewicht hoger en kwam die na het stoppen met de pil weer terug op het voor mij ‘normale’ gewicht. Geen idee.
Na het stoppen werd wel mijn bloeddruk weer normaal. Dat was een mooie bijkomstigheid. Die was al enige jaren verhoogd, waarschijnlijk ook een gevolg van pilgebruik en de overgang. Jonge jonge wat gebeurt er allemaal in dat ouder wordende lichaam?! Ik heb het stoppen met de pil altijd uitgesteld, hoorde de rampverhalen over vreselijke menstruaties en zat daar niet op te wachten, die zijn mij dan ook bespaard gebleven, maar toch, te lang doorgaan is ook niet goed. Dus dames let op, stop op tijd, of overleg het in ieder geval met je arts.
Inmiddels worstel ik mij uit een overspannen periode. Niet alleen stoppen met de pil maar ook stress zorgen bij mij voor verlies van kilo’s. Die 5 kilo hoop ik nog steeds terug te krijgen, ik betwijfel alleen of dat gaat lukken. Ik wil niemand jaloers maken, maar het is nu eenmaal voor mij een hele toer om aan te komen. Mijn werk geeft nog steeds veel onzekerheid. Volgende week heb ik afspraken met bedrijfsarts en werkgever. Ik hoop dat er wat duidelijk komt de komende weken zodat ik me langzaam kan gaan focussen op wat ik wil en kan gaan doen. De afgelopen weken was er, door de opname van mijn vader, de nodige stress waardoor de weegschaal weer een kilootje minder laat zien en waardoor ik van een goede vriendin moest horen: ‘Wat zie je er rot uit, je hebt wallen en donkere kringen. Lekker dan, maar zij mag het zeggen, het is een echte vriendin. Ik smeer er maar een cremetje op…
Het gaat nu gelukkig redelijk goed met hem en ook met mijn moeder. De komende weken zullen weer vermoeiend voor beiden zijn, dan krijgt hij bestralingen in verband met de uitzaaiingen van de huidkanker. Gelukkig is hij boven verwachting snel op zijn plek in het verzorgingshuis. Zijn boosheid is weg, hij vindt het er gezellig. Hij doet spelletjes met zijn medebewoners en eet iedere dag in de gezamenlijke huiskamer. Van de week zei hij zelfs toen mijn moeder hem, na bezoek aan het ziekenhuis, terug bracht: ‘Ga jij maar naar huis, ze hebben pannenkoeken, ik ga lekker eten, ik zie je morgen weer.’ Dat maakt me zo blij, niet omdat hij mijn moeder weg stuurde maar wel dat het een teken is dat hij het naar zijn zin heeft. Hij wordt rustiger, wordt niet onrustig van apparaten waar hij niets van snapt. Ziet de computer niet meer, die hij niet begrijpt maar hem wel herinnert aan de tijd dat hij het nog wel begreep. Ondanks het verdriet om wat niet meer is, is het goed zo. Langzaam komt er weer rust. Vanmorgen hebben we samen gezellig op zijn kamer koffie gedronken en gezellig gekletst. Maandagmiddag neem ik hem mee naar de fysio. Ik heb kleine flesjes wijn gehaald zodat we daarna samen wat kunnen drinken. Hij een biertje en ik een wijntje.
Thuis staat de bestelling van Gall en Gall in de gang, wijn, een fles whisky voor Enzo en een fles port voor mij. Vanavond maak ik die open, lekker met een kaasje. Wie weet komt er dan toch weer een onsje bij!
